maandag 27 oktober 2014

Buitengewoon...


"Hoe ouder hoe gekker.!" is een veelgehoorde stelling. Die stelling gaat voor mij zeker op, hoewel ik "nog zo jong ben". Daar draagt mijn hersenletsel zonder twijfel aan bij. In de folders over C.V.A. wordt daar ook melding van gemaakt. Er zijn veranderingen in je gedrag mogelijk door een C.V.A. Ik heb weliswaar geen C.V.A. gehad, maar ik lijd aan P.M.L. Daar staat tegenover dat veel zaken van P.M.L. en C.V.A. overeenkomen. 
Een van de veranderingen is dat ik het liefst gewoon buiten ben (vandaar de titel van deze blog).
Ook heb ik meer de neiging tot onaangepast gedrag. 
Ik heb ook een neiging tot zelfoverschatting. Dan denk ik dingen aan te kunnen die ik toch niet waar kunt maken.
Ik vind het ook makkelijker met kinderen om te gaan dan met volwassenen. Ook dieren prikkelen mij eerder tot reageren. Een speelse hond kan ik echt niet weerstaan...
Ik kan nog steeds niet tegen teveel prikkels. Zware machines vind ik vreselijk. Het is nu herfst en dan is het de periode van de vele bladblazers. I.p.v. dat ze van de gemeente de mensen gezond laten harken, laten ze de mensen hier alleen maar rondrijden op grasmaaiers, en ander vreselijk geweld.

Rita heeft heel wat te stellen met me. Tijdens een etentje, hield ik het niet meer: er kwam een bedrijf borrelen en de bar-ruimte liep over in de eetzaal. Er zat geen wand tussen, wat een lawaai. Ik ben naar buiten gevlucht naar het terras. Gelukkig mochten we daar verder eten. Maar het was wat fris, zodat Rita een dekentje over de knieën moest doen.
Ook verdwijnt er een portie schroom. Nu, dat is niet per se verkeerd.

Gek doen met Noa
Ik heb ook meer oog gekregen voor grappige dingen om me heen.
Zo waren we een keer in Katwijk bij een strandtent en de bediening liet op zich wachten.
Toen ontwaarde ik een bakje met houtjes. Zou dat de bedoeling zijn? 
Je moet hier kennelijk op een houtje bijten!


Twente deel-2

In mijn vorige blog liet ik al wat foto's zien van ons verblijf daar. 
We hebben daar veel moois maar ook veel grappigs gezien en meegemaakt. 
Die zaken wil ik jullie niet onthouden. 

Onze eerste stop tijdens de kastelentocht was bij een boerenterras, om half tien ongeveer. Er was nog niemand te zien. We gingen toch maar zitten om uit te rusten. Opeens hoorden we de boerin zeggen:"Mênsen wa ben-ie vrog, ik heb nog moar net de hoarn ewast. Ze had inderdaad natte haren, maar de krulspelden ontbraken nog.
Ik probeerde plat terug te praten: Da hej met die mênsen uut 't westen, die bent nie goed wies.
Waarop ze antwoordde: "noe hij-oe verluld, ie komt nie uut't wes'n. Aens kunnie nie so proat'n.
Nu vatte ik dat heimelijk als een compliment op, want zo goed plat praten kan ik eigenlijk niet. Vroeger in het dorp (waar ik vandaan kom, vlak aan de grens) plaagden de kinderen mij vaak met: 
"Ie mut op de tâfel goan stoan, dan kunnie nog hoger proaten" (want vroeger thuis praatten wij geen dialect maar gewoon Nederlands. En Nederlands praten werd door de dorpsgenoten "hoog" praten genoemd)
Maar goed, ik vond die uitdrukking zo grappig van haar: dat ik mij verluld had (me versproken had), dat zal ik nooit vergeten :) Vervolgens konden we toch wel koffie/thee krijgen met natuurlijk krentewegge, en niet zo weinig ook, en met dik een centimeter roomboter erop.... Niet van dat benauwde dus, we hadden gelijk genoeg en ook alvast voor de lunch....


Later wouden we afrekenen, maar de boerin was nergens te bekennen. Overal "volluk" roepen lokte uiteindelijk alleen de boer uit zijn verstopplaats. Die had het niet op fietsknooppunten routes - die wij fietsten - want die werden maar achter een bureau gemaakt en de plaatselijke bevolking werd niets gevraagd. Terwijl zij juist de veel mooiere weggetjes weten! Maar daar leiden de knooppunten je helemaal niet langs! Desondanks hebben we onze tocht toch maar veilig langs de knooppunten voortgezet.

Het was evengoed wel een hachelijk avontuur waarin we ons begaven, zoals dit bord laat zien:


Ik heb ook verkeersborden gezien waar ik nog nooit van gehoord had:


Je waant je in Twente al in het buitenland, hoe verzinnen ze zo'n naam:

De mensen zijn er uitermate vriendelijk en nemen elke gelegenheid te baat om je op je gemak te stellen:
De Twentse versie van "hello world"?

Er zijn hele aparte dingen te koop:

Is dat de manier waarop ze hier aan recycling doen? Milieubewuste mensen dus!


 Maar zonder gekheid, er is ook veel moois te zien:

De watermolen Den Haller in Diepenheim


De toegang tot de molen was gratis, maar schiep wel een verplichting.
Oké, ik zal even de ondertiteling aanzetten:
Kijk gerust rond. En wanneer je het dan bekeken hebt, en je weer weggaat, zeg het dan aan anderen dat ze ook moeten komen 
Huize Nijenhuis te Diepenheim

Kasteel Twickel in Delden

tuin van kasteel Twickel

De tuinen van kasteel Twickel zijn prachtig.
Hier een bloeiende Agapanthus.



Ze hebben hier dus ook een "Dikke boom"!

Tot slot nog wat buitengewoons.
We hebben een mooie wandeling gemaakt vanuit Markelo: de Tichelroute
We kregen een folder mee van het VVV en daarin zat een kaartje met een bijzondere Legenda:

Vooral de laatste regel was erg behulpzaam: VRW= VRW
Kijk daar heb je nog eens wat aan!

Rita en ik hebben ons de hele wandeling afgevraagd wat dat toch betekende.
Op één of andere manier zijn we toch weer heelhuids in Markelo aangekomen
Misschien weet jij wat VRW betekent? (is dit weer een quiz....?)

donderdag 9 oktober 2014

The bare necessities of life

Wie de Disney-film Junglebook gezien heeft, kent het lied van Balu de beer (Baloo) misschien nog wel.
Daarin bezingt hij de basisbehoeften in het leven met enkele volkswijsheden zoals: maak je niet druk, wees niet bezorgd, en zoek niet wat je toch niet krijgen kan. En denk daar ook niet meer aan en ontdek dat je er prima zonder kan! En werk niet zo hard!
Daarbij danst Balu er onbezorgd op los. Dus Wout en Jacqeline, ga vooral door met dansen, met een dankbaar hart! Met veel plezier hebben we jullie  '190'-feest meegevierd, al had ik zelf wel even een onderbreking nodig.

Look for the bare necessities
The simple bare necessities
Forget about your worries and your strife
I mean the bare necessities
That's why a bear can rest at ease
With just the bare necessities of life (de basisbehoeften in het leven)
(de woordgrap tussen de woorden 'bare' en 'bear' die in het engels hetzelfde klinken, is helaas niet te vertalen)
Zo heb ik ook mijn basisbehoeften. Deze zijn mij noodzakelijk gebleken:
Naast eten en drinken en een dak boven je hoofd heb ik dagelijks nodig:
- een tijd van lezen in de bijbel, gebed en voorbede. Er is veel ziekte, moeite, en strijd om voor te bidden. Ook put ik hier inspiratie uit voor de komende dag.
- lichaamsbeweging minimaal een half uur (fietsen/wandelen/skaten!
Selfie gemaakt op de skates, dat viel niet mee...

It is I going under .....
- gezonde uitjes:
Wandelen in de duinen

- Veel fietsen en wandelen

                     3 nachtjes in hotel in Twente. Aldaar o.a. een kastelentocht gefietst:

Kasteel Warmelo


Wilde Kamperfoelie



Ezels hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij.
                              Het schijnt dat je ze ook kunt knuffelen op een ezeltjestocht, daar weten Tanja en Richard alles van!

Huis Verwolde

Kasteel Wegdam.

Dat is nog te huur....
Iets voor Timo en Ineke?
 




De Fuchsia- en Dahlia-boerderij.
Waar zou ik zijn, zonder mijn oneindige schat?


Orangerie en tuinen van Kasteel Twickel



- tuinieren (of kan ik beter zeggen: kruidenieren?)

Overvloedige basilicum uit eigen tuin! Genoeg voor meerdere potjes pesto's


Enorme appeloogst van één zielig Lidl-boompje. Inmiddels al een flinke boom (rechts op de foto).
- vrijwilligerswerk. Op dat gebied zijn er veel vacatures, ook voor tuinonderhoud

- Muziek is ook een basisbehoefte. Zoals pianospelen, of accordeon. Of muziek luisteren...
De eerste zondag van September is er in de Nikolaikerk een cantatedienst. Dat is een dienst waarin een cantate van J.S. Bach wordt uitgevoerd m.m.v. een zeer goed koor en professionele muzikanten. De samenzang en prediking sluiten ook aan op de betreffende cantate en de musici begeleiden de samenzang samen met het orgel. Het was weer ontroerend, zo mooi!
Dit keer betrof het de Cantate "Lobe den Herrn, meine Seele" BWV 69a

We zaten zo'n beetje bovenop de zangers, maar de akoestiek is zo goed, dat het niet uitmaakt waar je zit.

Een vast onderdeel van de liturgie is de zogenaamde "Dienst van het Woord". Daarin wordt een gedeelte uit het oude testament gelezen én een gedeelte uit het nieuwe testament. Deze combinatie zorgt voor balans, want het oude testament moet begrepen worden vanuit het licht van het nieuwe, zo heb ik destijds op de bijbelschool geleerd. De uitleg begint met een kort verhaal voor de kinderen die daarna naar de kindernevendienst(en) gaan. Dat doen ze altijd heel leuk en goed.
De uitleg voor de volwassenen is kort maar krachtig, binnen de 20 minuten. Ik hoorde eens van iemand de uitspraak: als je je boodschap niet in 20 minuten kunt zeggen, kun je die ook niet in een uur duidelijk maken. Een wijsheid die koren op mijn molen is, want ik hou het door mijn kwaal ook niet veel langer vol :). Zoals de duitsers zeggen: In der Beschränkung zeigt sich der Meister.
Ook in de muziek geldt de kunst van het weglaten. "Minder is meer!".
Of zoals in het boek: "Suske en Wiske en het rijmende paard".

Daarin kan een paard opeens praten. Waarop Lambik hem direkt de wijze les meegeeft:
"Hoor eens hier, je kunt nu praten. Dan moet je leren om je mond te houden!"

Maar ik dwaal weer af. Gauw verder met de basisbehoeften.
- Contact met familie en vrienden, (ex-)collega's
Ik beleef veel plezier met kinderen en kleinkinderen:


Noa in de walvis! Van je één, twee, en drie!


De zonnestraaltjes: Evelientje en Noa


- Mouvements perpétuels: bezig blijven is een noodzaak vanwege mijn soms vervelende stemmingen
- De krant lezen. Deze is voor mij beter leesbaar dan een boek
- Het koken van een gek gerecht.
Al die kruiden in mijn tuin vormen een goede aanleiding voor allerlei gerechten daarmee
Zoals dit recept met Basilicum: Spaghetti genovese (Geneefse spaghetti met groene pesto)

Dit recept ontlokte zelfs aan Harry de uitspraak: ik mis het vlees helemaal niet!

Recept Spaghetti met Aubergine en groene Pesto

voor 4 personen

Bereidingsduur: 15 minuten

Ingrediënten:

400 gram spaghetti
2 grote aubergines
2 uien
3 eetlepels olijfolie
1 zakje pijnboompitten (65 gram)
1 potje pesto genovese (190 gram)

Bereidingswijze

Spaghetti koken volgens gebruiksaanwijzing.
Aubergines schoonmaken en in kleine stukjes snijden.
Uien pellen en fijnsnijden.
Olie in ruime koekenpan (of wok) verhitten en hierin ui en aubergine 6 min. bakken, geregeld omscheppen.
Ondertussen in droge koekenpan pijnboompitjes op matig vuur heel lichtbruin roosteren en op bord laten afkoelen.

Spaghetti mengen met aubergine-uimengsel en pesto en nog 2 min. doorwarmen.
Pijnboompitjes er overheen strooien.
Op smaak brengen met (zonodig zout en) peper.
Het totaal over 4 borden verdelen of er één schaal mee vullen.
Extra Parmazaanse kaas serveren

Je kunt natuurlijk groene pesto kant en klaar kopen in de winkel, maar dat is flauw.
Veel leuker en lekkerder is het om deze vers te maken:


Recept Basilicum pesto

Ingrediënten:
•2 flinke bossen verse basilicum
•Goede olijfolie (extra vierge)
•2 tenen knoflook
•Handje hele amandel of amandelschaafsel
•Handje pijnboompitten
•50 gram parmezaanse kaas
•50 gram pecorino kaas
•1 tl suiker
•peper
•zout


Bereid de pesto als volgt in de hakmolen, keukenmachine of – helemaal goed – de vijzel.
Was allereerst de bossen basilicum. Doe de bossen in hun geheel – ook met de stengels – in de keukenmachine/blender en voeg een flinke scheut olie toe. Ontvel de knoflook en doe deze met de suiker erbij. Zet kort de keukenmachine aan tot je een grove pasta hebt. Verbrokkel de kaas of snijd deze fijn en voeg dit samen met de helft van de amandel en pijnboompitten toe.
Zet weer even kort de keukenmachine aan.

Verdeel de pesto over een aantal boterhamzakjes en vries deze in. Houd er één of twee over voor direct gebruik. Je niet-ingevroren zelfgemaakte pesto is - mits goed afgesloten - een week houdbaar in de koelkast. Het gedeelte wat diep gevroren is, is natuurlijk veel langer houdbaar.
Heb je teveel basilicumblaadjes dan kun je die ook apart invriezen. Ed gaf me daar nog de volgende tip: je moet vóór het invriezen, ze ietsje nat maken. Dan houden ze hun smaak beter.