We gingen een dagje naar Beusichem, een leuk plaatsje met genoeg wandelmogelijkheden.
Om er te komen kun je een veerpontje nemen over de Lek.
We moesten even wachten op de veerpont en zagen toen dit merkwaardige bord:
Met name de laatste regel.
Wie komt er nu op het idee om z'n auto te wassen.
Terwijl je wacht?
Maar zo lang duurt dat niet, hoogstens 10 minuten. Nou weet ik niet hoe snel jij je auto kunt wassen, maar mij lukt dat niet in 10 minuten.
Of bedoelen ze: niet auto wassen terwijl je de overtocht maakt?
Alsof je daar de spullen voor bij je hebt, en ook de overtocht duurt trouwens maar 10 minuten.
Na een goede lunch en een mooie wandeling (Jawel, in die volgorde :-) )
Liepen we weer terug naar de veerpont, maar nu via een wat andere route.
Het navigatie systeem stuurde ons een bepaalde kant op. Mijn vertrouwen in navigatiesystemen was al niet groot, maar daalde tot onder het nulpunt toen we de hoek om moesten, waarna we dit bord zagen:
We moesten dus het hoekje om en kwamen daardoor bij het einde!
En ik dacht nog wel dat mijn einde nog niet gekomen was...
Ik hield Rita maar stevig vast.
Verderop kwamen we dit bord tegen:
We sloegen de veerweg in. Moesten we dan de Grieks-mythologische rivier: de "Styx" over om naar gene zijde te komen?
Maar hoe gingen we dat doen: "Who pays the ferryman?" (wie gaat de veerman betalen?). Normaal kreeg de overledene een goudstuk mee om de veerman te betalen voor de overtocht naar het dodenrijk, maar wij hadden geen goudstuk op zak, laat staan twee...
Met vreze en beven vervolgden we onze weg.
Tot onze geruststelling kwamen we gewoon bij het Veerhuys, alwaar onze auto stond.
We reden weer de veerpont op.
Voor deze veerman hadden we wel genoeg geld bij ons: 1 euro en 80 cent :-).
We vroegen hem nog wel naar de betekenis van dat vreemde bord wat we op de heenweg zagen met het verbod om je auto te wassen.
De veerman vertelde dat het veer vroeger van de gemeente was en dat ze het bij de overname maar als curiositeit hadden laten staan. Kennelijk duurde de overtocht vroeger wat langer zodat sommige mensen uit verveling tijdens het wachten maar hun auto gingen wassen...
Gelukkig brachten we het er levend af en kwamen weer veilig thuis :-).
Recept: Spinazieflan
Vanwege de gespannen verhoudingen met Turkije is het hoog tijd voor een Turks recept, wat tevens Joods/Sefardisch is
Nodig voor 1 flan van 43 x 30 cm (6 tot 8 personen)
500 gr spinazie, steeltjes verwijderd, bladen afgespoeld en fijngesneden
250 gr Feta, verkruimeld
4 eieren
3 plakken witbrood van een dag oud, geweekt in water, goed uitgeknepen en verkruimeld
7 el extra vergine olijfolie
4 el broodkruim of matsemeel
65 gr gerapte oude schapenkaas (kasjkaval, Griekse kasseri of pecorino) Echter pecorino kun je beter vervangen door Parmezaanse kaas want Pecorino is veel te zout.
Wat betreft de verse spinazie: het verwijderen van de steeltjes, het wassen en fijnsnijden is een heidens karwei, al ligt het theologisch wat moeilijk om bij een Joods recept te spreken van een heidens karwei. Maar het is in ieder geval heel veel werk. Beter kun je de verse spinazie al gewassen en gesneden kopen, desnoods als diepvries spinazie.
Bereiding:
Verwarm de oven op 180 graden
Doe spinazie, feta, eieren, het verkruimelde brood, 5 el olie in een grote kom.
Meng grondig met pollepel of je handen.
Vet een ovenschaal van 43 x 30 cm in met 1 el olie en strooi dunne laag broodkruim erover (ongeveer 2 el)
Schenk het mengsel in de ovenschaal. Besprenkel met de rest van de olijfolie. Bestrooi met de rest van de broodkruimels en daarna met de geraspte kaas.
Bak 30 min., of tot de flan solide en goudbruin is.
Serveer in vierkante porties en warm. Maar Dit gerecht kan ook prima koud gegeten worden!
