In de weer

Dit keer waagden we het om een midweek in een huisje te verblijven.

Zou ik het volhouden?

Het weer werkte in ieder geval mee, het was prachtig!

We begaven ons naar een vakantiewoning in de "Weerribben" in casu de plaats Paasloo

 

Het park was er een van het bedrijf "De Roompot". Bij aankomst deed het park zijn naam eer aan: we kregen een welkomst koffie met een enorme hoeveelheid room!

 

Tijdens ons verblijf zagen we dochter Ineke meerdere keren met haar schatjes van kinderen.

Ze heeft nu drie dochtertjes. Genieten!

We huurden fietsen bij het park en gingen moedig op weg met behulp van de fietsknooppunten. Daar zijn (fiets)kaarten van te koop. Het is handig om van tevoren een route uit te stippelen. Die route bestaat dan uit een lijstje knooppunten. Met een goede app weet je al van tevoren hoe lang de route is. Eenmaal onderweg wijzen bordjes met nummers je de weg. Althans dat is de bedoeling.

Wat moet je nou doen wanneer je zo'n bord ziet:

Volgens je lijstje moet je naar 64 maar het VVV zegt dat je naar 67 moet.

Nog ingewikkelder wordt het in Coronatijd:

Op andere plekken gold er eenrichtingsverkeer. Op een fietspad!

Dan klopt je lijstje niet meer.

Je begrijpt: we kwamen helemaal in de knoop. 

Hoe nu? Gefietst en gefietst en gefietst. Hevig in de weer dus. We kregen er dorst van, maar er was nergens horeca te bekennen. Boerderijen gaven niet thuis en zogeheten Rustpunten bleken ook gestopt te zijn, hoewel ze beweerden open te zijn:

Maar na lange tijd kwamen we in een plaatsje terecht met de weinig hoopvolle naam:

Ik moest denken aan de compositie van Moessorgski: "Nacht op de kale berg"

 Toen we opnieuw verdwaald waren zagen we:

Het viel dus toch wel mee.

 Tijdens een wandeling zagen we ook weer merkwaardige kunstwerken:

 

Deze is voor als het regent

Dit zijn uit de klauwen gegroeide spetterkaarsjes.

 

                                                        Je weet wel, van deze dingen:

Iets anders: deze koeien hielden keurig afstand van elkaar. Een voorbeeld voor ons!

 

Dit was ons huisje:

 

Ons huisje had de vreemde naam: Tonmolen

Kijk, dit is nou een tonmolen

Onderweg nog meer bijzondere molens gezien:

Deze was in zijn wiek geschoten

 

 

Op het park werden we opgeschrikt door:

 

Maar de omgeving was prachtig:

Thuisgekomen werd ik getrakteerd op deze schoonheid:

Wat een bak hè

De gemeente heeft prullenbakken geplaatst bij twee hangplekken na overleg.

 

Je weet nog wel: die ik mocht aannemen als mijn kinderen. 

Ik voel me natuurlijk enorm rijk, dat begrijp je wel.

Het zijn dan ook hele bijzondere kinderen. 

 

Ze openen hun grote mond wanneer je die dichtdoet. 

Zoiets als wanneer je een varken aan z'n staart trekt dan gaat-ie vooruit. 

De vergelijking met een varken is zo gek nog niet. Ze ruiken nogal onprettig.

 

 

 

Het heeft mij uren gekost om die bakken open te krijgen. Hoe hard ik het ook probeerde, het lukte niet. Ook kruipolie bood geen soelaas. 

Na dagen proberen ging er een opeens open! 

Wat bleek?   

De gemeente had ze in haar oneindige wijsheid zo gemaakt dat ze pas open gaan wanneer je ze dichtdoet!  Je krijgt ze alleen open wanneer je met de klok mee draait! 

Toen lukte het, ook zonder kruipolie!

 

Ook elders in het land kent men het fenomeen adoptie van een prullenbak:

 

Zo ver zijn we hier nog niet

Er zijn bijzondere exemplaren te vinden:

 

Het is wat moeilijk te lezen maar er staat: "Hoera ik ben vandaag geadopteerd!"

Dat is een feestje waard!

Ook bij ons zijn prullenbakken geplaatst. Maar vraag niet hoe:

 

Een prullenbak vlak voor je neus. Wie wil daar nog zitten!

Dat lost wel een probleem op: 

als niemand meer op de bank wil zitten, krijg je ook geen rommel! 

Ik heb met de gemeente overlegd of dat niet beter kon, dat had ik de jeugd beloofd te zullen doen. Een betere plaatsing voorgesteld zodat je het mooie uitzicht bewaart en geen onprettige luchtjes in de neus. En vlak de wespen ook niet uit.

Ik kreeg de goegemeente niet mee.

                                De jeugd heeft hem zelf maar verplaatst

 

                

Op de Spaghetti berg is het beter gesteld:

                                                 Deze bak staat nu toch veel beter?

Deze is nog niet geadopteerd. Je ziet wat er van komt. Dit kind is volledig verwaarloosd. Ik heb meteen de kinderbescherming gebeld.

 Neem dan zo'n bak:

Die wakkert tenminste creativiteit aan.

                        Zou de kunstenaar op deze manier eerder "ontdekt" worden?

 

Voordat ik een prullenbak leeg, kijk er eerst in om te zien of er wel wat in zit.

Daardoor wordt ik weleens aangezien voor een armoedzaaier die wat eetbaars hoopt te vinden. Het deert me allemaal niet. Ik vind het eerder grappig!

 

Skatebaan belevenissen. 

Er is hier een skatebaan: 

 

Die wordt goed bezocht. Ook door mij. 

Maar niet om te skaten want dat kan ik niet. 

Er is wel wat anders te doen. Zwerfvuil rapen. Er is genoeg!

Er zijn daar drie prullenbakken, maar dat is toch veel te weinig ?

Ook hier weer leuke contactjes. Laatst vroeg een meisje of ze ook wat in de prullenbak mocht gooien. Heb je nou ooit?

Ze zag het kennelijk als een groot voorrecht. Wat het natuurlijk ook is. 

Jammer genoeg ziet niet iedereen dat zo. 

"Dat mag best" ; zei ik.

Vervolgens keek een nog kleiner meisje me vragend aan. Ze had een minuscuul rietje gevonden. "Wat kunnen jullie goed zoeken! Die mag er ook in." 

Het kleinste meisje zag ook een voetbal en wou die in de bak doen. 

Die paste er helaas niet in. 

Ze ging er toen maar mee spelen. Dat mocht van de aardige skatende jongens.

Er is veel vriendelijkheid in ons durp. Dat valt me gewoon op. Bijna iedereen begroet mij.

Van een hanggroep zei een meisje zelfs dat ze blij met mij waren. 

Heb ik mijn roeping gemist? Had ik jongerenwerker moeten worden?

Ik deed trouwens wel een keer jeugdwerk in de kerk (lang geleden).

 

Ik onderhoud nog steeds het natuurpad. Daar is men begonnen met een fietskerkhof. 

Zonder overleg met mij!

 

 

 

Hier is nog wat moois wat ik tijdens mijn omzwervingen tegenkwam:

Bloeiende waterlelies. Roze! 

That's all folks!