Nieuwe Blog

Deze site wordt niet meer aangevuld

Het vervolg van Lymfomania staat hier:

Vervolg blog Lymfomania

 

 

 

Rita

Dit keer gaat het niet over mij maar over Rita. 

Zij is mijn lieve echtgenote maar ook mijn mantelverzorgster.

Maar nu heeft ernstige ziekte haarzelf getroffen.

Rita heeft op 12 maart jongstleden een Openhartoperatie ondergaan nadat ze plotseling onwel werd.
Ze kon haast niet lopen en er was een zware druk op haar borst (hartstreek) alsof er een grote steen op lag.

 

Er was een complexe operatie nodig aan de Aorta die wel 9 uur duurde. 

In de Aorta was namelijk een scheur. 

Er is een prothese aangebracht op een kritieke plaats.

Veel mensen overleven zo'n scheur in de Aorta niet en ook de operatie zelf is gevaarlijk. Ook kun je verlamd raken of ander letsel oplopen. 

Dat gebeurde niet, en ze was ook niet geestelijk beschadigd. Ze herkende ons nog maar kon eerst niet of nauwelijks spreken.). Ze hield veel vocht vast, dat was goed te zien. En ze had extra zuurstof nodig. Ze belandde natuurlijk eerst op de intensive care

Bij haar was de operatie dus wel "gelukt".

 

Op de intensive care onderging ze een vreselijke lijdensweg. Niet mogen bewegen! Corona maatregelen vereisten maar 1 bezoek per dag door maximaal 1 persoon. Verder aan infuus en beademing, Niet kunnen slapen.

Drie weken na de operatie kwam ze thuis want ze kon van de beademing en het infuus af en kon onder begeleiding wat trap lopen. 

Maar thuisgekomen was ze nog wel danig verzwakt.

Bij het ontslag uit het ziekenhuis hadden we een zogenaamd ontslag gesprek met de chirurg. Die zei dat ze enorme pech had gehad door deze aanval te krijgen. Maar daar kon Rita zelf niets aan doen. Het kwam "out of the blue" zei de chirurg. Maar ze had ook enorm geluk gehad dat ze het overleefde en ook de operatie overleefde.

"Enorme pech en enorm geluk."  Er zijn echter meer scheurtjes ontdekt, verderop in de Aorta en in een halsslagader die pas later behandeld kunnen worden.

De eerste 6 weken mag ze geen huishoudelijk werk doen, niet zwaar tillen, niet autorijden, niet fietsen. Traplopen alleen onder begeleiding, net als douchen. Niet in bad.

Rustig aan doen dus. 

Ze moet veel medicijnen slikken.

Er wacht haar nog een revalidatie van een half tot heel jaar.

 

 

Op dit moment heeft ze veel pijn in de rug bij de schouderbladen en bij haar borstkas. Ook is ze soms duizelig.

Dat is niet ongewoon na zo'n operatie. Maar wellicht speelt er ook bloedarmoede volgens de huisarts en deze schreef staaltabletten voor. 

Maar voordat je je daar beter door gaat voelen, gaan er enkele weken of maanden voorbij. 

Ze mag wel Paracetamol gebruiken als pijnstiller (3x2 tabletten per dag), maar dat blijkt niet toereikend.

Ze slaapt slecht door de pijn.

Er komt elke dag 's ochtends thuiszorg om te helpen douchen en steunkousen aan te doen. Dat laatste om een teveel aan vocht te verdrijven.

Toch is er ook vooruitgang. Ze kan nu kleine stukjes lopen met een rollator.

Het krijgen van hulp in de huishouding via de gemeente is een drama. We kregen te horen dat we daar geen recht op hadden. 

Derhalve aan de kerk hulp gevraagd, en wekelijks krijgen we iemand die de huishouding doet en bijna dagelijks wordt er voor ons gekookt.

Buurvrouw Corrie bood aan om de was te doen. Enorm fijn allemaal!

 

Tot zover.

 

Vervolg prullenbakken

De laatste tijd is er bijna geen zwerfvuil meer rond "mijn"prullenbakken. 

 

Heb ik het pleit gewonnen?

 

Niet helemaal. 

 

Er zijn verschillende groepen jongeren. 

Er is een groep die zich niets aan trekt van prullenbakken. 

Of erger, ze ergeren zich eraan, en duwen hem om.

Dan zet ik hem weer overeind.

Maar ze bleven het doen. 

De gemeente gevraagd of ze hem dieper wilden ingraven. 

Er gebeurde niets.

Toen heb ik het zelf maar gedaan. 

Het lijkt erop dat ik nu gewonnen heb, maar de tijd zal het leren.

 

Ik heb trouwens een bijnaam gekregen: "Meneer van de berg" ! 

Dit, omdat mensen mij vaak bezig zien op de "Spaghetti berg". 

Daar is dan ook veel te doen....

Je ziet tegenwoordig veel mondkapjes rondslingeren. Ik noem ze: zwerfkapjes.

Ik maak van alles mee op mijn zwerftochten. Zo zag ik laatst bij de skatebaan:

Heeft de jeugd zelf al een kilo bierblikjes verzameld in plastic zak en (kapotte?) rugzak?

Ik leer ook nieuwe dingen. 

Er zaten een paar jongeren in een boom. 

Ze hingen in een boom wat mij een heel nieuwe kijk gaf op het begrip "hangjongeren"

De boom was een soort hut voor ze.

Op de grond lag wat zwerfvuil. Ze zagen mij bezig en waren er blij mee want zij hadden het niet gedaan en het stoorde hun wel. 

Zij deden zoiets niet. 

Zij zaten op een Eco-school. Nog nooit van gehoord. Daar krijgen leerlingen milieu les.

Door mijn activiteit krijg ik een soort Beroepsdeformatie.

Wanneer ik gewoon aan het wandelen ben met Rita let ik nog steeds op zwerfvuil. Irritant, ook voor Rita.

Laatst zag ik weer zwerfvuil, iets wits.

Toen ik erheen ging vloog het weg?

Het bleek een meeuw te zijn.

 

Ik ben hopeloos ouderwets.

Ik ben namelijk een Blogger. 

Tegenwoordig moet je Vloggen wanneer je nog mee wilt tellen.

 

Maar er is een nog nieuwere trend: "Ploggen"!

Dat is joggen en onderwijl zoveel mogelijk zwerfvuil rapen.

De "P" schijnt van het Zweedse  Plocka te komen, wat verzamelen betekent.

 

Men doet dit ook wel in groepsverband. 

Wie het meest verzamelt is de winnaar. 

Wat krijgt de winnaar? Die mag alles houden!

 

Hier vind je de bijzondere voordelen van ploggen.