Rita

Dit keer gaat het niet over mij maar over Rita. 

Zij is mijn lieve echtgenote maar ook mijn mantelverzorgster.

Maar nu heeft ernstige ziekte haarzelf getroffen.

Rita heeft op 12 maart jongstleden een Openhartoperatie ondergaan nadat ze plotseling onwel werd.
Ze kon haast niet lopen en er was een zware druk op haar borst (hartstreek) alsof er een grote steen op lag.

 

Er was een complexe operatie nodig aan de Aorta die wel 9 uur duurde. 

In de Aorta was namelijk een scheur. 

Er is een prothese aangebracht op een kritieke plaats.

Veel mensen overleven zo'n scheur in de Aorta niet en ook de operatie zelf is gevaarlijk. Ook kun je verlamd raken of ander letsel oplopen. 

Dat gebeurde niet, en ze was ook niet geestelijk beschadigd. Ze herkende ons nog maar kon eerst niet of nauwelijks spreken.). Ze hield veel vocht vast, dat was goed te zien. En ze had extra zuurstof nodig. Ze belandde natuurlijk eerst op de intensive care

Bij haar was de operatie dus wel "gelukt".

 

Op de intensive care onderging ze een vreselijke lijdensweg. Niet mogen bewegen! Corona maatregelen vereisten maar 1 bezoek per dag door maximaal 1 persoon. Verder aan infuus en beademing, Niet kunnen slapen.

Drie weken na de operatie kwam ze thuis want ze kon van de beademing en het infuus af en kon onder begeleiding wat trap lopen. 

Maar thuisgekomen was ze nog wel danig verzwakt.

Bij het ontslag uit het ziekenhuis hadden we een zogenaamd ontslag gesprek met de chirurg. Die zei dat ze enorme pech had gehad door deze aanval te krijgen. Maar daar kon Rita zelf niets aan doen. Het kwam "out of the blue" zei de chirurg. Maar ze had ook enorm geluk gehad dat ze het overleefde en ook de operatie overleefde.

"Enorme pech en enorm geluk."  Er zijn echter meer scheurtjes ontdekt, verderop in de Aorta en in een halsslagader die pas later behandeld kunnen worden.

De eerste 6 weken mag ze geen huishoudelijk werk doen, niet zwaar tillen, niet autorijden, niet fietsen. Traplopen alleen onder begeleiding, net als douchen. Niet in bad.

Rustig aan doen dus. 

Ze moet veel medicijnen slikken.

Er wacht haar nog een revalidatie van een half tot heel jaar.

 

 

Op dit moment heeft ze veel pijn in de rug bij de schouderbladen en bij haar borstkas. Ook is ze soms duizelig.

Dat is niet ongewoon na zo'n operatie. Maar wellicht speelt er ook bloedarmoede volgens de huisarts en deze schreef staaltabletten voor. 

Maar voordat je je daar beter door gaat voelen, gaan er enkele weken of maanden voorbij. 

Ze mag wel Paracetamol gebruiken als pijnstiller (3x2 tabletten per dag), maar dat blijkt niet toereikend.

Ze slaapt slecht door de pijn.

Er komt elke dag 's ochtends thuiszorg om te helpen douchen en steunkousen aan te doen. Dat laatste om een teveel aan vocht te verdrijven.

Toch is er ook vooruitgang. Ze kan nu kleine stukjes lopen met een rollator.

Het krijgen van hulp in de huishouding via de gemeente is een drama. We kregen te horen dat we daar geen recht op hadden. 

Derhalve aan de kerk hulp gevraagd, en wekelijks krijgen we iemand die de huishouding doet en bijna dagelijks wordt er voor ons gekookt.

Buurvrouw Corrie bood aan om de was te doen. Enorm fijn allemaal!

 

Tot zover.