Yasmin

Thuis, 10 januari 2012

In onze tuin hebben we ergens in de nazomer een bijzondere klimplant geplaatst tegen onze donkerbruine schutting. Je verwacht daar op korte termijn nog niet zoveel van, meestal duurt het een paar jaar voordat zo'n plant goed zichtbaar wordt.
Maar tussen Kerst en Oudjaar, een tijd waarin je verwachtingen aangaande je tuin zo ongeveer op zijn laagst zijn (je probeert dat eerder kunstmatig te compenseren met wat kerstverlichting ed.), zag ik opeens wat geels verschijnen. Het drong nog niet meteen tot mij door maar na enige tijd zag ik dat deze klimplant in bloei stond, als een baken van hoop in deze donkere dagen, een spannende tijd voor ons vanwege de naderende controle. We leefden af en toe tussen hoop en vrees, enerzijds waren de vooruitzichten goed en had ik al het gevoel genezen te zijn, maar wanneer je je wat minder voelt, dan weet je niet altijd hoe je dat moet duiden: is dit nog herstelproblematiek of duikt de kanker weer op? Daarom vond ik het zo mooi om die plant te zien bloeien, dwars tegen alle kou in. De plant staat volkomen in de schaduw en krijgt dus helemaal geen zon, maar bloeit toch!
Het gaat natuurlijk om de winterjasmijn, een plant die bloeit van december tot februari, ook al vriest het dat het kraakt!
De naam komt van het perzische Yasmin, wat betekent: "door de goden gezonden".
Als een teken van de kracht van het leven, door God gegeven.

 

Het onderzoek was op 9 januari en bestond uit een echo van de buik (alsof ik zwanger ben...), en bloedcontrole. Op 17 januari hoor ik de officiële uitslag van de hematoloog maar de uitkomst van de echo gaf de radiologe mij direct al: de milt is volkomen normaal en dus niet door kanker gegroeid. De hele buik zag er verder ook goed uit. Ze vroeg naar mijn behandelingen waarvan ik verslag deed, waarna ze uitriep: "dat heeft dan goed uitgepakt bij u!". Nog voorzichtig antwoordde ik: "Ja, voorzover ik weet wel."
Een enorme opluchting was dat, een golf van dankbaarheid kwam over me en ik verkeerde gewoonweg in een feeststemming, "Thanks be to God!".
Thuisgekomen deed ik verslag aan Rita en voor haar was dit ook een geweldige opluchting. We hebben het al gevierd met de lekkerste tompoucen (de echte, van de warme bakker), en laten ze nu net ook een tompoucenfestival hebben (hetgeen extra soorten tompoucen betekende en korting)!

Nu moest het bloed natuurlijk nog wel gecontroleerd worden maar ik kon me niet voorstellen dat dit slecht zou uitpakken.

Afgelopen zondag heb ik mijn toegenomen energie getest:
Eerst oefenen en meespelen in de kerkdienst, daarna naar Enschede gereden waar we een vrij grote familiereünie hadden. Daarna had ik niet veel meer te vertellen, maar heb het toch prima volgehouden!
Het gewicht neemt ook gestaag toe, maar ik heb nog wel een kilo of zeven te gaan.

Thuis, 17-1-2013

Op dit moment schrijf ik het tweede deel van deze blog, ik heb vandaag om 11.00 uur de uitslag gekregen van de hematoloog. Volgens mij had-ie weer een groter scherm op zijn bureau dan de vorige keer, maar hij ontkende dat in alle toonaarden.
Hoe het ook zij, op dat scherm waren in groot-letter-uitgave allerlei bekende en onbekende grootheden te zien aangaande mijn bloed.
De bekenden zijn het Hb: is nu 7, de Leucocyten: 3, de bloedplaatjes zijn krap 100. De eerste twee uitslagen zijn ronduit goed, de derde hoort tweemaal zo groot te zijn maar is toch al beter dan de vorige keer, is dus een kwestie van herstel.
Ik heb wat veel ijzer (vanwege de vele bloedtransfusies) waarop de hematoloog uitlegde dat je dat niet zo snel kwijtraakt. Pas bij bloedverlies, zoals een menstruatie, kan het ijzergehalte weer dalen. Ja, daar heb ik veel aan...
Maar het is gelukkig geen probleem.
Allerlei testen die met eventueel terugkerende kanker te maken hebben, waren negatief, hetgeen dus positief nieuws is! De kanker is nog steeds in geen velden of wegen te bekennen!
Geweldig nieuws waarvoor we erg dankbaar zijn.

In de loop van de tijd heb ik van diverse mensen allerlei goedbedoelde dieetadviezen gekregen en deze heb ik eens tegen de hematoloog aangehouden. Hij verwees ze naar het rijk der fabelen.
"Ach ja, de moderne mens zoekt het gauw in het eten omdat men niet wil investeren in extra beweging, daar heeft men geen tijd voor". "Verder is het voor een deel ook gewoon pech dat je Non Hodgkin krijgt".
Het enige wat hij qua eten adviseerde: geen zwart aangebrand voedsel eten, uitkijken voor teveel dierlijke vetten en alcohol, dingen die voor ieder mens slecht zijn. "Ai, die Bossche Bol, veel teveel dierlijk vet..."
Aan vet heb je sowieso niet zoveel, beter is om de spieren op te bouwen. (Mijn toevoeging: dus eiwitten en koolhydraten om de energie te leveren om de eiwitten om te kunnen zetten. En training natuurlijk).

Rita was aan het oppassen op Noa in het appartement van Timo en Ineke, dus gauw daarheen gesneld en haar het blijde nieuws verteld. Geweldig blij en opgelucht natuurlijk. Noa was, alsof ze het wist, extra aanhankelijk en vrolijk, en zelfs de poes LouLou sprong meteen op mijn schoot...
Het beest voelde zich zo behaaglijk dat ze al snorrend drie scherpe nagels in mijn knie boorde, zodanig dat ik haar poot haast niet meer los kon maken... Enfin, zulke dingen horen nu eenmaal bij de feestvreugde.
Geweldige opluchting ook voor Ineke die we kort daarop nog zagen, zij was best wel in spanning geweest. Prachtig nieuws ook voor de andere kinderen.

Tegelijkertijd horen we om ons heen ook droeve berichten: de man van een collega van Rita is overleden aan kanker en hemofilie. Een oude vriend Kees (nog jonger dan ik) is heel plotseling overleden, tot groot verlies van zijn vrouw en kinderen.
Het leven zit vol blijde en droevige gebeurtenissen en die gebeurtenissen wachten niet altijd netjes op elkaar totdat we de vorige gebeurtenis netjes hebben kunnen verwerken...

De volgende controle is 7 mei en bestaat dan puur uit een bloedtest. De uitslag hoor ik dan op 14 mei.

Hartelijk dank voor jullie steun en gebed, dat was echt fantastisch en overvloedig!