Good tidings

O Though that tellest good tidings (Handel)
Gezongen door de zangeres Kathleen Ferrier die ondanks haar succes toch gewoon kon blijven en menselijk.

of deze modernere jazzy versie van Take 6 (a capella!):

O Though that tellest good tidings

In deze tijd van verwachting heb ik ook goed nieuws te vertellen:
Op 29 oktober was ik bij de neuroloog. Daar was ik in geen maanden meer geweest. Ik zou namelijk eerst een neuro-psychologisch onderzoek krijgen. Toen ik daar de brochure van kreeg, las ik dat het een nogal zwaar ervaren onderzoek betreft en daar voelde ik niets voor. Het risico uit mijn balans te geraken leek mij best groot toe. Maar nu dus eindelijk weer eens contact gehad met de neuroloog. Deze verklaarde vrij stellig dat het PML-virus overwonnen is want "anders zat u hier niet". Een scan is niet meer nodig. Kennelijk is mijn verzwakte weerstand weer danig aangesterkt zodat het jc-virus overwonnen kon worden! De kans daarop noemde de neuroloog destijds uitermate klein.
Fantastisch nieuws dus waarvoor wij de Heer erg dankbaar zijn! Het pml-virus wat brutaalweg de naam jc-virus draagt, is overwonnen door J.C. Kan het nog mooier?
Dat betekent dat mijn levensverwachting weer normaal geworden is!
Natuurlijk ben ik daarmee nog niet van mijn hersenletsel af. Maar t.a.v. de hersenen is niets onmogelijk en bij God is sowieso niets onmogelijk, en ik kan al melding maken van een weinig herstel. Zo'n herstel duurt meestal jaren en niemand kan zeggen hoeveel procent je kunt herstellen. De neuroloog bevestigde mijn vermoeden dat beweging gunstig is voor de hersenen! 't Is maar dat je het weet.
Nog meer goed nieuws komt van mijn hematoloog af:
Mijn bloedwaarden zijn gestegen en de kanker is in geen velden of wegen te bekennen. Mijn hb heeft zelfs een normale waarde! Ook zijn mijn cholesterol waarden verbeterd zodat ik daar ook geen extra actie hoef te ondernemen. Dat krijg je van al dat bewegen .....

Op dit moment heb ik nog wel last van vervelende stemmingen en zijn mijn concentratie en verstandelijke vermogens nog niet op peil. Ook kan ik niet tegen teveel prikkels.
Maar verder gaat het goed en kan ik al weer veel. Doordat ik veel gezond werk doe is mijn lichamelijke conditie misschien wel beter dan hij ooit geweest is! Een kantoorbaan is namelijk zóó ongezond, hovenierswerk is veel gezonder!

Ik heb pas een afscheidsborrel gekregen van mijn werk. Daar kon ik nog afscheid nemen van mijn fantastische collega's of beter: tot ziens zeggen, we houden contact. Het was hartverwarmend en ik kreeg heel toepasselijke en leuke cadeau's. Zoals een boek met de titel: Buiten! door Arjan Postma, een boswachter.
Ook kreeg ik nu al een  kerstpakket met lekkere dingen en recepten voor op de plank, en plankjes gemaakt van olijvenhout... Ik wist niet dat zoiets bestond, heel leuk en creatief.

De mooie pennen die ik kreeg wilden benadrukken: "wie schrijft die blijft" en ik werd aangemoedigd om dat te blijven doen. De paraplu bevestigde mijn buitenactiviteiten bij weer of geen weer. Want zoals de Duitsers zeggen: Slecht weer bestaat niet, er is alleen slechte kleding. En inderdaad houdt regen de gemiddelde Duitse toerist niet tegen om eropuit te gaan.

Ik heb nu verschillende soorten hovenierswerk.
Ten eerste werk ik bij Makeblijde, een landschapstuin die door een groep vrijwilligers wordt bijgehouden. De leider van het vrijwilligerswerk Jeroen is heel ontspannen en is heel blij met onze inzet, en uit dat veelvuldig met: "hier ben ik wel zo blij mee" en daar worden wij natuurlijk blij van, hetgeen uitstekend past bij de naam van deze tuin :) . Jeroen's visie is zeer mens gericht: ieder moet zich prettig voelen bij dit "werk" en er is veel mogelijk en hij houdt rekening met je eventuele beperkingen.

Deze haagbeuk (Of was het nu een beukhaag? 
Want die bestaan allebei en zijn geenszins hetzelfde!) 

                                             Deze was te hoog en moest een kopje kleiner gemaakt worden. 

                                   M.b.v. een touwtje en een stevige trap, lukt mij dat prima.

Een andere klus bestaat uit het tuinonderhoud bij particulieren waarbij de tuin hun soms letterlijk boven het hoofd gegroeid is...

Tuintjes van particulieren zijn soms zo verwaarloosd
dat je met het snoeiafval makkelijk twee van zulke aanhangwagens kunt vullen....

De derde klus bestaat uit het bijhouden van het landgoed "De Wickenburg"
Het betreft een landgoed met bijzondere bewoners, daar kan ik je nog weleens wat leuke dingen van vertellen.
Op de foto hieronder moest ik het pad vrijmaken van bladeren m.b.v. een bladhark. Dat is een betrekkelijk geniaal instrument waarmee je ook bladeren kunt verwijderen van een grindpad, zonder dat je al het grind meeneemt!

Er wonen hier ook wat kunstzinnige types die heel blij waren dat ik deze paddestoelen gespaard had. Ik antwoordde dat dat puur per ongeluk was en dat ze voor hetzelfde geld wel gesneuveld waren....
Ja, deze paddestoelen zijn gemaakt door de grote Kunstenaar, wie evenaart dit?
Daar was de kunstenares het wel mee eens.
Op de achtergrond zie je de duiventoren van Wickenburg.

Het tuinwerk bij particulieren gebeurt onder leiding van Jan via een stichting die allerlei kleine klussen kan uitvoeren. De mensen moeten daar wel een bijdrage voor betalen die gesteld is op 12,50 euro per uur. Een professionele hovenier schijnt wel 40 euro per uur te vragen.
Toch heb ik al een verschil van mening met Jan. Want hij wil dat ik efficiënter werk (met machines) en niet "takje voor takje".
Dat laatste spreekt hij dan uit alsof hij net een vies insect heeft doorgeslikt...:)
Volgens mij mag tijd geen issue zijn bij vrijwilligerswerk. Je werkt immers met vrijwilligers die beperkingen kunnen hebben of al ouder zijn. Ik heb ook een keer een mooie reportage gezien van een zorgboerderij die als volgt werkt: ze maken dingen op bestelling maar zeggen er direct bij dat ze niet kunnen zeggen wanneer het klaar is. Ze werken immers met mensen met beperkingen. Die zijn de ene dag fitter dan de andere dag. Het mooie is dat ze op die manier toch kunnen rondkomen en ze hebben veel tevreden klanten. M.i. moet Jan een soortgelijk model invoeren. Maar zijn weerwoord is dat sommige klanten dan kritiek uiten als sommige vrijwilligers ergens lang over doen. Maar ja, dat komt omdat hij met een prijs per uur werkt. Hij moet m.i. gaan werken met een vast bedrag en dat bedrag niet baseren op tijd. Wordt vervolgd dus.
Wat vind jij?
Verder is het wel afwisselend werk, je komt steeds bij andere mensen en andere tuinen!



Tot slot nog wat herfstfoto's:

Zeldzame "Grote Veenbessen" (Cranberry's) bij het Uddelermeer
(of zijn dit nou juist "kleine veenbessen"?)

In het Speulderbos

Mooi licht in deze tijd van het jaar.

In Hoog Soeren  kwamen we een merkwaardig waarschuwingsbord tegen:

Zou dat komen door al die aardappelboleten waar je op kunt stappen?
Dat is wel wat overdreven, nietwaar?

Aardappelboleet

Dit elfenbankje nodigt uit om erop te gaan zitten, vind je ook niet?

De schoonheid van dauw op een spinnenweb

Buitengewoon...

"Hoe ouder hoe gekker.!" is een veelgehoorde stelling. Die stelling gaat voor mij zeker op, hoewel ik "nog zo jong ben". Daar draagt mijn hersenletsel zonder twijfel aan bij. In de folders over C.V.A. wordt daar ook melding van gemaakt. Er zijn veranderingen in je gedrag mogelijk door een C.V.A. Ik heb weliswaar geen C.V.A. gehad, maar ik lijd aan P.M.L. Daar staat tegenover dat veel zaken van P.M.L. en C.V.A. overeenkomen. 

Een van de veranderingen is dat ik het liefst gewoon buiten ben (vandaar de titel van deze blog).

Ook heb ik meer de neiging tot onaangepast gedrag. 

Ik heb ook een neiging tot zelfoverschatting. Dan denk ik dingen aan te kunnen die ik toch niet waar kunt maken.

Ik vind het ook makkelijker met kinderen om te gaan dan met volwassenen. Ook dieren prikkelen mij eerder tot reageren. Een speelse hond kan ik echt niet weerstaan...

Ik kan nog steeds niet tegen teveel prikkels. Zware machines vind ik vreselijk. Het is nu herfst en dan is het de periode van de vele bladblazers. I.p.v. dat ze van de gemeente de mensen gezond laten harken, laten ze de mensen hier alleen maar rondrijden op grasmaaiers, en ander vreselijk geweld.

Rita heeft heel wat te stellen met me. Tijdens een etentje, hield ik het niet meer: er kwam een bedrijf borrelen en de bar-ruimte liep over in de eetzaal. Er zat geen wand tussen, wat een lawaai. Ik ben naar buiten gevlucht naar het terras. Gelukkig mochten we daar verder eten. Maar het was wat fris, zodat Rita een dekentje over de knieën moest doen.

Ook verdwijnt er een portie schroom. Nu, dat is niet per se verkeerd.

Gek doen met Noa

Ik heb ook meer oog gekregen voor grappige dingen om me heen.

Zo waren we een keer in Katwijk bij een strandtent en de bediening liet op zich wachten.

Toen ontwaarde ik een bakje met houtjes. Zou dat de bedoeling zijn? 

Je moet hier kennelijk op een houtje bijten!

Twente deel-2

In mijn vorige blog liet ik al wat foto's zien van ons verblijf daar. 

We hebben daar veel moois maar ook veel grappigs gezien en meegemaakt. 

Die zaken wil ik jullie niet onthouden. 

Onze eerste stop tijdens de kastelentocht was bij een boerenterras, om half tien ongeveer. Er was nog niemand te zien. We gingen toch maar zitten om uit te rusten. Opeens hoorden we de boerin zeggen:"Mênsen wa ben-ie vrog, ik heb nog moar net de hoarn ewast. Ze had inderdaad natte haren, maar de krulspelden ontbraken nog.

Ik probeerde plat terug te praten: Da hej met die mênsen uut 't westen, die bent nie goed wies.

Waarop ze antwoordde: "noe hij-oe verluld, ie komt nie uut't wes'n. Aens kunnie nie so proat'n.

Nu vatte ik dat heimelijk als een compliment op, want zo goed plat praten kan ik eigenlijk niet. Vroeger in het dorp (waar ik vandaan kom, vlak aan de grens) plaagden de kinderen mij vaak met: 

"Ie mut op de tâfel goan stoan, dan kunnie nog hoger proaten" (want vroeger thuis praatten wij geen dialect maar gewoon Nederlands. En Nederlands praten werd door de dorpsgenoten "hoog" praten genoemd)

Maar goed, ik vond die uitdrukking zo grappig van haar: dat ik mij verluld had (me versproken had), dat zal ik nooit vergeten :) Vervolgens konden we toch wel koffie/thee krijgen met natuurlijk krentewegge, en niet zo weinig ook, en met dik een centimeter roomboter erop.... Niet van dat benauwde dus, we hadden gelijk genoeg en ook alvast voor de lunch....

Later wouden we afrekenen, maar de boerin was nergens te bekennen. Overal "volluk" roepen lokte uiteindelijk alleen de boer uit zijn verstopplaats. Die had het niet op fietsknooppunten routes - die wij fietsten - want die werden maar achter een bureau gemaakt en de plaatselijke bevolking werd niets gevraagd. Terwijl zij juist de veel mooiere weggetjes weten! Maar daar leiden de knooppunten je helemaal niet langs! Desondanks hebben we onze tocht toch maar veilig langs de knooppunten voortgezet.

Het was evengoed wel een hachelijk avontuur waarin we ons begaven, zoals dit bord laat zien:

Ik heb ook verkeersborden gezien waar ik nog nooit van gehoord had:

Je waant je in Twente al in het buitenland, hoe verzinnen ze zo'n naam:

De mensen zijn er uitermate vriendelijk en nemen elke gelegenheid te baat om je op je gemak te stellen:

De Twentse versie van "hello world"?

Er zijn hele aparte dingen te koop:

Is dat de manier waarop ze hier aan recycling doen? Milieubewuste mensen dus!

 Maar zonder gekheid, er is ook veel moois te zien:

De watermolen Den Haller in Diepenheim

De toegang tot de molen was gratis, maar schiep wel een verplichting.
Oké, ik zal even de ondertiteling aanzetten:
Kijk gerust rond. En wanneer je het dan bekeken hebt, en je weer weggaat, zeg het dan aan anderen dat ze ook moeten komen 

Huize Nijenhuis te Diepenheim

Kasteel Twickel in Delden

tuin van kasteel Twickel

De tuinen van kasteel Twickel zijn prachtig.
Hier een bloeiende Agapanthus.

Ze hebben hier dus ook een "Dikke boom"!

Tot slot nog wat buitengewoons.

We hebben een mooie wandeling gemaakt vanuit Markelo: de Tichelroute

We kregen een folder mee van het VVV en daarin zat een kaartje met een bijzondere Legenda:

Vooral de laatste regel was erg behulpzaam: VRW= VRW

Kijk daar heb je nog eens wat aan!

Rita en ik hebben ons de hele wandeling afgevraagd wat dat toch betekende.

Op één of andere manier zijn we toch weer heelhuids in Markelo aangekomen

Misschien weet jij wat VRW betekent? (is dit weer een quiz....?)

The bare necessities of life

Wie de Disney-film Junglebook gezien heeft, kent het lied van Balu de beer (Baloo) misschien nog wel.
Daarin bezingt hij de basisbehoeften in het leven met enkele volkswijsheden zoals: maak je niet druk, wees niet bezorgd, en zoek niet wat je toch niet krijgen kan. En denk daar ook niet meer aan en ontdek dat je er prima zonder kan! En werk niet zo hard!
Daarbij danst Balu er onbezorgd op los. Dus Wout en Jacqeline, ga vooral door met dansen, met een dankbaar hart! Met veel plezier hebben we jullie  '190'-feest meegevierd, al had ik zelf wel even een onderbreking nodig.

Look for the bare necessities
The simple bare necessities
Forget about your worries and your strife
I mean the bare necessities
That's why a bear can rest at ease
With just the bare necessities of life (de basisbehoeften in het leven)
(de woordgrap tussen de woorden 'bare' en 'bear' die in het engels hetzelfde klinken, is helaas niet te vertalen)
Zo heb ik ook mijn basisbehoeften. Deze zijn mij noodzakelijk gebleken:
Naast eten en drinken en een dak boven je hoofd heb ik dagelijks nodig:
- een tijd van lezen in de bijbel, gebed en voorbede. Er is veel ziekte, moeite, en strijd om voor te bidden. Ook put ik hier inspiratie uit voor de komende dag.
- lichaamsbeweging minimaal een half uur (fietsen/wandelen/skaten!

Selfie gemaakt op de skates, dat viel niet mee...

It is I going under .....

- gezonde uitjes:

Wandelen in de duinen

- Veel fietsen en wandelen

                     3 nachtjes in hotel in Twente. Aldaar o.a. een kastelentocht gefietst:

Kasteel Warmelo

Wilde Kamperfoelie

Ezels hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij.
                              Het schijnt dat je ze ook kunt knuffelen op een ezeltjestocht, daar weten Tanja en Richard alles van!

Huis Verwolde

Kasteel Wegdam.

Dat is nog te huur....
Iets voor Timo en Ineke?

 

De Fuchsia- en Dahlia-boerderij.
Waar zou ik zijn, zonder mijn oneindige schat?

Orangerie en tuinen van Kasteel Twickel

- tuinieren (of kan ik beter zeggen: kruidenieren?)


Overvloedige basilicum uit eigen tuin! Genoeg voor meerdere potjes pesto's

Enorme appeloogst van één zielig Lidl-boompje. Inmiddels al een flinke boom (rechts op de foto).

- vrijwilligerswerk. Op dat gebied zijn er veel vacatures, ook voor tuinonderhoud

- Muziek is ook een basisbehoefte. Zoals pianospelen, of accordeon. Of muziek luisteren...
De eerste zondag van September is er in de Nikolaikerk een cantatedienst. Dat is een dienst waarin een cantate van J.S. Bach wordt uitgevoerd m.m.v. een zeer goed koor en professionele muzikanten. De samenzang en prediking sluiten ook aan op de betreffende cantate en de musici begeleiden de samenzang samen met het orgel. Het was weer ontroerend, zo mooi!
Dit keer betrof het de Cantate "Lobe den Herrn, meine Seele" BWV 69a

We zaten zo'n beetje bovenop de zangers, maar de akoestiek is zo goed, dat het niet uitmaakt waar je zit.

Een vast onderdeel van de liturgie is de zogenaamde "Dienst van het Woord". Daarin wordt een gedeelte uit het oude testament gelezen én een gedeelte uit het nieuwe testament. Deze combinatie zorgt voor balans, want het oude testament moet begrepen worden vanuit het licht van het nieuwe, zo heb ik destijds op de bijbelschool geleerd. De uitleg begint met een kort verhaal voor de kinderen die daarna naar de kindernevendienst(en) gaan. Dat doen ze altijd heel leuk en goed.
De uitleg voor de volwassenen is kort maar krachtig, binnen de 20 minuten. Ik hoorde eens van iemand de uitspraak: als je je boodschap niet in 20 minuten kunt zeggen, kun je die ook niet in een uur duidelijk maken. Een wijsheid die koren op mijn molen is, want ik hou het door mijn kwaal ook niet veel langer vol :). Zoals de duitsers zeggen: In der Beschränkung zeigt sich der Meister.
Ook in de muziek geldt de kunst van het weglaten. "Minder is meer!".
Of zoals in het boek: "Suske en Wiske en het rijmende paard".

Daarin kan een paard opeens praten. Waarop Lambik hem direkt de wijze les meegeeft:
"Hoor eens hier, je kunt nu praten. Dan moet je leren om je mond te houden!"

Maar ik dwaal weer af. Gauw verder met de basisbehoeften.
- Contact met familie en vrienden, (ex-)collega's
Ik beleef veel plezier met kinderen en kleinkinderen:



Noa in de walvis! Van je één, twee, en drie!



De zonnestraaltjes: Evelientje en Noa


- Mouvements perpétuels: bezig blijven is een noodzaak vanwege mijn soms vervelende stemmingen
- De krant lezen. Deze is voor mij beter leesbaar dan een boek
- Het koken van een gek gerecht.
Al die kruiden in mijn tuin vormen een goede aanleiding voor allerlei gerechten daarmee
Zoals dit recept met Basilicum: Spaghetti genovese (Geneefse spaghetti met groene pesto)

Dit recept ontlokte zelfs aan Harry de uitspraak: ik mis het vlees helemaal niet!

Recept Spaghetti met Aubergine en groene Pesto

voor 4 personen

Bereidingsduur: 15 minuten

Ingrediënten:

400 gram spaghetti

2 grote aubergines
2 uien
3 eetlepels olijfolie
1 zakje pijnboompitten (65 gram)
1 potje pesto genovese (190 gram)

Bereidingswijze

Spaghetti koken volgens gebruiksaanwijzing.

Aubergines schoonmaken en in kleine stukjes snijden.
Uien pellen en fijnsnijden.
Olie in ruime koekenpan (of wok) verhitten en hierin ui en aubergine 6 min. bakken, geregeld omscheppen.
Ondertussen in droge koekenpan pijnboompitjes op matig vuur heel lichtbruin roosteren en op bord laten afkoelen.

Spaghetti mengen met aubergine-uimengsel en pesto en nog 2 min. doorwarmen.

Pijnboompitjes er overheen strooien.
Op smaak brengen met (zonodig zout en) peper.
Het totaal over 4 borden verdelen of er één schaal mee vullen.
Extra Parmazaanse kaas serveren

Je kunt natuurlijk groene pesto kant en klaar kopen in de winkel, maar dat is flauw.
Veel leuker en lekkerder is het om deze vers te maken:

Recept Basilicum pesto

Ingrediënten:
•2 flinke bossen verse basilicum
•Goede olijfolie (extra vierge)
•2 tenen knoflook
•Handje hele amandel of amandelschaafsel
•Handje pijnboompitten
•50 gram parmezaanse kaas
•50 gram pecorino kaas
•1 tl suiker
•peper
•zout

Bereid de pesto als volgt in de hakmolen, keukenmachine of – helemaal goed – de vijzel.

Was allereerst de bossen basilicum. Doe de bossen in hun geheel – ook met de stengels – in de keukenmachine/blender en voeg een flinke scheut olie toe. Ontvel de knoflook en doe deze met de suiker erbij. Zet kort de keukenmachine aan tot je een grove pasta hebt. Verbrokkel de kaas of snijd deze fijn en voeg dit samen met de helft van de amandel en pijnboompitten toe.
Zet weer even kort de keukenmachine aan.

Verdeel de pesto over een aantal boterhamzakjes en vries deze in. Houd er één of twee over voor direct gebruik. Je niet-ingevroren zelfgemaakte pesto is - mits goed afgesloten - een week houdbaar in de koelkast. Het gedeelte wat diep gevroren is, is natuurlijk veel langer houdbaar.

Heb je teveel basilicumblaadjes dan kun je die ook apart invriezen. Ed gaf me daar nog de volgende tip: je moet vóór het invriezen, ze ietsje nat maken. Dan houden ze hun smaak beter.

 



Asociaal

Zoals oplettende lezertjes zich kunnen herinneren, mits ze niet zoals ik aan geheugenverlies lijden, ben ik momenteel geen ster in grote partijen en feesten.
Wanneer ik daar überhaubt al kom, dan zoek ik een rustig plekje met als gevolg dat ik daar dan eerst alleen zit of samen met Rita. Heel asociaal dus!
In dat laatste geval wordt dat weleens gek gevonden door de overige bezoekers. Als Rita dan de enige is die met mij praat, dan krijg ik daar weleens een opmerking over. Dan zeg ik maar:
"Ja, Rita en ik praten anders nooit met elkaar, dus doen we dat juist op een feest....". Dat dat grappig bedoeld is, heeft niet iedereen altijd door.
Zo kon het gebeuren dat we laatst op de verjaardag van Jeannette kwamen en er al een kring mensen was die in een zeer geanimeerd gesprek verwikkeld waren. Gelukkig waren er in de tuin meerdere zitjes (het was mooi weer), hetgeen mij deed besluiten om maar eerst even apart te gaan zitten. Daar was gelukkig begrip voor en na verloop van tijd kwam Evert naast mij zitten na eerst gevraagd te hebben of ik dat wel zag zitten. Dat was prima en zo kon ik eens horen hoe het met hem en zijn gezin ging.
Ondertussen heeft Rita al een paar keer kunnen werken en heb ik mijn vrijwilligerswerk (2x per week). Ook helpen wij in de kerk bij mensen die met ziekte te kampen hebben.
Zo heb ik laatst peren geplukt voor Corien die geopereerd is aan haar schouder. Wanneer je nu denkt dat een peer gewoon een peer is dan heb je het mis. Bij Corien is er onderscheid in allerlei soorten: je hebt gave peren (met het steeltje er nog aan, die lang goed blijven) je hebt toffe peren die wel rijp zijn maar snel opgegeten moeten worden (het steeltje is er af), dan heb je afvallige peren. Zo'n afvallige peer moet direkt opgespoord worden. Je moet dan alle geplukte peren laten staan en op zoek gaan naar de verloren peer. Want er lopen ook cavia's in de tuin die op zoek zijn naar afvallige peren en die vervolgens opeten... De opdracht is duidelijk: red de verloren peer van die ondeugende cavia's!! Vanwege hun val kunnen ze beschadigd zijn en moeten dan ook snel opgegeten  worden,!  Dan zijn er nog hoopvolle peren die nog rijp kunnen worden maar toch geplukt moeten worden, en je hebt malle peren in allerlei vormen alsof ze in een knoop gelegd zijn. Ook heb je rotte peren die nergens meer voor dienen en die vooral niet bij de goede peren mogen. Want één rotte peer in de mand...... je weet het wel. Al die soorten moeten dus vooral niet door elkaar raken! Ja, dat is nog geen sinecure hoor...

Verder is het mij weer gelukt om mee te spelen in onze kerk, zij het op de accordeon. Ik kan nu wat beter tegen het geluid van drum en bas.

Uitstapjes zijn nog beperkt tot 2 nachten in een hotel. Wanneer we dan voldoende kunnen fietsen/wandelen dan kan ik het volhouden




Midden in natuurreservaat "De Wieden".
Eindeloos veel riet wat nodig eens gewied moet worden  :-)




mooi plaatsje Blokzijl in avondlicht



De prachtigste vlinders in de vlindertuin

Ook genoten van de bloeiende heide:

Ook op de Utrechtse heuvelrug zien we mooie vlinders:

de Kleine vuurvlinder

Recept

Dit keer niet voor lijf en leden maar nu eens voor de ziel
Je kunt immers niet van brood alleen leven.
Laatst las ik de verzuchting van de Heer via de profeet Jeremia hoofdstuk 8 vers 22 :
"Er is toch balsem in Gilead,

daar zijn toch heelmeesters?

Waarom geneest mijn volk dan niet?"
De vruchtbare streek Gilead stond bekend om haar vele geneeskrachtige kruiden. Het is dan ook overdrachtelijk bedoeld volgens de commentaren.
Het volk Israël zocht haar heil bij andere goden en zondige praktijken, terwijl ze beter haar heil bij de Ene God kon zoeken.
Dat deed mij denken aan een negro-spiritual welke ik hoorde in ons favoriete programma Songs of praise van de BBC: "There is a balm in Gilead", klik hier voor dit prachtig uitgevoerde lied:  balsem uit Gilead

Ook in dat lied wordt uitgegaan van de overdrachtelijke betekenis hiervan, en wordt het doorgetrokken naar het Nieuwe Testament en wordt er verwezen naar Jezus als de ultieme Geneesheer, voor de door zonde zieke ziel. Ook in onze tijd wordt het heil soms gezocht bij andere godsdiensten en praktijken terwijl Jezus zoveel meer biedt: Vrede Liefde Vreugde Vergeving Vrijheid Troost.