Buitengewoon...

"Hoe ouder hoe gekker.!" is een veelgehoorde stelling. Die stelling gaat voor mij zeker op, hoewel ik "nog zo jong ben". Daar draagt mijn hersenletsel zonder twijfel aan bij. In de folders over C.V.A. wordt daar ook melding van gemaakt. Er zijn veranderingen in je gedrag mogelijk door een C.V.A. Ik heb weliswaar geen C.V.A. gehad, maar ik lijd aan P.M.L. Daar staat tegenover dat veel zaken van P.M.L. en C.V.A. overeenkomen. 

Een van de veranderingen is dat ik het liefst gewoon buiten ben (vandaar de titel van deze blog).

Ook heb ik meer de neiging tot onaangepast gedrag. 

Ik heb ook een neiging tot zelfoverschatting. Dan denk ik dingen aan te kunnen die ik toch niet waar kunt maken.

Ik vind het ook makkelijker met kinderen om te gaan dan met volwassenen. Ook dieren prikkelen mij eerder tot reageren. Een speelse hond kan ik echt niet weerstaan...

Ik kan nog steeds niet tegen teveel prikkels. Zware machines vind ik vreselijk. Het is nu herfst en dan is het de periode van de vele bladblazers. I.p.v. dat ze van de gemeente de mensen gezond laten harken, laten ze de mensen hier alleen maar rondrijden op grasmaaiers, en ander vreselijk geweld.

Rita heeft heel wat te stellen met me. Tijdens een etentje, hield ik het niet meer: er kwam een bedrijf borrelen en de bar-ruimte liep over in de eetzaal. Er zat geen wand tussen, wat een lawaai. Ik ben naar buiten gevlucht naar het terras. Gelukkig mochten we daar verder eten. Maar het was wat fris, zodat Rita een dekentje over de knieën moest doen.

Ook verdwijnt er een portie schroom. Nu, dat is niet per se verkeerd.

Gek doen met Noa

Ik heb ook meer oog gekregen voor grappige dingen om me heen.

Zo waren we een keer in Katwijk bij een strandtent en de bediening liet op zich wachten.

Toen ontwaarde ik een bakje met houtjes. Zou dat de bedoeling zijn? 

Je moet hier kennelijk op een houtje bijten!

Twente deel-2

In mijn vorige blog liet ik al wat foto's zien van ons verblijf daar. 

We hebben daar veel moois maar ook veel grappigs gezien en meegemaakt. 

Die zaken wil ik jullie niet onthouden. 

Onze eerste stop tijdens de kastelentocht was bij een boerenterras, om half tien ongeveer. Er was nog niemand te zien. We gingen toch maar zitten om uit te rusten. Opeens hoorden we de boerin zeggen:"Mênsen wa ben-ie vrog, ik heb nog moar net de hoarn ewast. Ze had inderdaad natte haren, maar de krulspelden ontbraken nog.

Ik probeerde plat terug te praten: Da hej met die mênsen uut 't westen, die bent nie goed wies.

Waarop ze antwoordde: "noe hij-oe verluld, ie komt nie uut't wes'n. Aens kunnie nie so proat'n.

Nu vatte ik dat heimelijk als een compliment op, want zo goed plat praten kan ik eigenlijk niet. Vroeger in het dorp (waar ik vandaan kom, vlak aan de grens) plaagden de kinderen mij vaak met: 

"Ie mut op de tâfel goan stoan, dan kunnie nog hoger proaten" (want vroeger thuis praatten wij geen dialect maar gewoon Nederlands. En Nederlands praten werd door de dorpsgenoten "hoog" praten genoemd)

Maar goed, ik vond die uitdrukking zo grappig van haar: dat ik mij verluld had (me versproken had), dat zal ik nooit vergeten :) Vervolgens konden we toch wel koffie/thee krijgen met natuurlijk krentewegge, en niet zo weinig ook, en met dik een centimeter roomboter erop.... Niet van dat benauwde dus, we hadden gelijk genoeg en ook alvast voor de lunch....

Later wouden we afrekenen, maar de boerin was nergens te bekennen. Overal "volluk" roepen lokte uiteindelijk alleen de boer uit zijn verstopplaats. Die had het niet op fietsknooppunten routes - die wij fietsten - want die werden maar achter een bureau gemaakt en de plaatselijke bevolking werd niets gevraagd. Terwijl zij juist de veel mooiere weggetjes weten! Maar daar leiden de knooppunten je helemaal niet langs! Desondanks hebben we onze tocht toch maar veilig langs de knooppunten voortgezet.

Het was evengoed wel een hachelijk avontuur waarin we ons begaven, zoals dit bord laat zien:

Ik heb ook verkeersborden gezien waar ik nog nooit van gehoord had:

Je waant je in Twente al in het buitenland, hoe verzinnen ze zo'n naam:

De mensen zijn er uitermate vriendelijk en nemen elke gelegenheid te baat om je op je gemak te stellen:

De Twentse versie van "hello world"?

Er zijn hele aparte dingen te koop:

Is dat de manier waarop ze hier aan recycling doen? Milieubewuste mensen dus!

 Maar zonder gekheid, er is ook veel moois te zien:

De watermolen Den Haller in Diepenheim

De toegang tot de molen was gratis, maar schiep wel een verplichting.
Oké, ik zal even de ondertiteling aanzetten:
Kijk gerust rond. En wanneer je het dan bekeken hebt, en je weer weggaat, zeg het dan aan anderen dat ze ook moeten komen 

Huize Nijenhuis te Diepenheim

Kasteel Twickel in Delden

tuin van kasteel Twickel

De tuinen van kasteel Twickel zijn prachtig.
Hier een bloeiende Agapanthus.

Ze hebben hier dus ook een "Dikke boom"!

Tot slot nog wat buitengewoons.

We hebben een mooie wandeling gemaakt vanuit Markelo: de Tichelroute

We kregen een folder mee van het VVV en daarin zat een kaartje met een bijzondere Legenda:

Vooral de laatste regel was erg behulpzaam: VRW= VRW

Kijk daar heb je nog eens wat aan!

Rita en ik hebben ons de hele wandeling afgevraagd wat dat toch betekende.

Op één of andere manier zijn we toch weer heelhuids in Markelo aangekomen

Misschien weet jij wat VRW betekent? (is dit weer een quiz....?)