Ca. 2 weken geleden (op dinsdag) zat ik aan tafel voor het avondeten en kreeg ik eerst een lichte aandoening zodat ik moeilijk uit mijn woorden kwam, en wat scheef hing, en mijn ogen stonden vreemd. Rita belde de huisarts en deze kwam en overlegde daarna met een neuroloog. De laatste stelde voor het nog even aan te kijken, het kon volgens hem wel weer uitblussen (uitgaande van een epileptische aanval).
Tot zover reikt mijn eigen geheugen.
Toen de huisarts al bijna de deur uit was, kreeg ik hevige "insulten" zodat de arts de ambulance belde. Ik stikte er namelijk bijna in. De ambulance kwam en ik kreeg zuurstof en een infuus en deze bracht mij nu niet naar het UMC, maar naar het Antonius ziekenhuis. Rita ging mee en beleefde angstige momenten. Al gauw kwamen de kinderen ook. Ik kwam via de noodopvang op de afdeling neurologie.
Pas 's nachts kwam ik weer bij kennis en was verbaasd dat ik daar was.
Het eerste waar ik naar vroeg was of we niet nog het toetje moesten eten. Volgens mij was het onterecht dat ik in het ziekenhuis lag omdat we het eerst zouden aankijken of e.e.a. vanzelf over zou gaan. Dat ging bepaald niet, zoals ik nu weet.
Na een dag of wat slikte ik pillen en was het infuus niet meer nodig. Ondertussen mocht ik al een beetje lopen maar wist mijn kamer vaak niet terug te vinden. Alles leek omgekeerd te zijn, links was rechts en vice versa. De vriendelijke verpleegsters hielpen mij om mijn kamer terug te vinden. Ik liep nog wat als een beschonkene waarop een leuke verpleegster voorstelde dat we gingen dansen, en zo kwam ik weer op de goede kamer terecht :-)
Op woensdag of donderdag kreeg ik de volgende metalen plaat, die om mijn nek moest:
 |
| zie rechtsonder de metalen plaat |
Deze moest ervoor zorgen dat als ik viel, de verpleegsters het zouden horen.
Ik voelde mij net een Zwitserse koe op de alpenweide :-)
Ik deed hem gauw af maar heb hem nog wel gebruikt om er een peer op te schillen.
Later hoorde ik dat het een po-deksel was, nota bene!
De donderdag had ik erg veel last van hallucinaties en voelde ik mij gevangen vergelijkbaar met de film "Groundhog day". Ik moest op de kamer blijven, maar hield het niet meer uit. Ik zat in een soort loop . Het leek ook wel een parallelle wereld, of dat ik vast zat in een Escape-room (net als mijn vriend Jan Kees, die dat als cadeau kreeg van zijn vrouw en kinderen, zie escape room).
"Heer help mij hieruit" bad ik.
Gelukkig kreeg ik een eenpersoonskamer voor de broodnodige rust
Deze kamer had wel een merkwaardigheid: de gordijnen konden niet helemaal dicht. Iets wat al lang was doorgegeven aan de technische dienst, maar nog steeds niet verholpen was. Gelukkig heb ik weinig te verbergen...:-)
Er werden psychiaters op me afgestuurd die zich afvroegen waarom ik zo ongelukkig was.
Ik probeerde het hun uit te leggen en vertelde hun dat ze op een verkeerd spoor zaten en dat het volgens mij met de nieuwe medicijnen te maken had.
Later kreeg ik een E.E.G. die ik nauwelijks volhield. Ik dacht dat ze zo eerder een nieuwe aanval aan het opwekken waren.
Wat later kreeg ik dankzij de psychiater gelukkig het medicijn Lorazepam (tranquilizer/slaapmiddel), wat erg goed werkte, en waarna ik eindelijk kon slapen (dat lukte namelijk eerst niet).
Ik kwam uit de hel, als herboren, wat iedereen ook aan mij zag. Een dag later mocht ik alweer de afdeling af (bijvoorbeeld om beneden lekkere koffie te drinken).
Op de E.E.G. was trouwens geen epilepsie te zien.
In het ziekenhuis kwam Robert mij nog opzoeken (net als Rita en de kinderen en zelfs de kleinkinderen!) heel erg leuk en hartverwarmend.
De meisjes vonden het erg leuk om op mijn bed te zitten en met de afstandsbediening omhoog en omlaag te gaan!
Verder kreeg ik vele blijken van medeleven en gebed, waarvoor dank!
Afgelopen dinsdag mocht ik naar huis maar het was nog een hele toer om weg te komen.
Ik moest medicijnen mee maar die waren in de ziekenhuisapotheek niet voorradig. Ook in de dorpsapotheek waren ze niet voorradig. Dus weer terug naar de afdeling om er een paar mee te krijgen.
Heerlijk om weer thuis te zijn bij mijn liefje!
Ook weer bij de piano en de tuin alwaar ik al een paar vlinders signaleerde:
 |
| de Gehakkelde Aurelia |
De uitslag
Vandaag (28 april) kreeg ik te horen van mijn neuroloog dat er op de MRI niets nieuws te zien was.De diagnose blijft nog steeds: littekenweefsel-epilepsie. Helaas kan hij niet met zekerheid verklaren waarom ik ondanks mijn medicijnen toch die aanvallen kreeg. Toch schijnt dit wel vaker voor te komen na een zekere periode.
De medicijnen verlagen wel de kans, maar sluiten een nieuwe aanval zeker niet uit. Ik krijg nu een hogere dosis van Lamotrigine en een neusspray voor omstanders wanneer ik weer een aanval krijg (ik ben immers zelf buiten westen).
Moet ik nu ook voortaan een bordje omhangen voor omstanders: "wat te doen als ik omval" ?
Verder gelden er volgens hem geen speciale "do's en don'ts" om een aanval te voorkomen, maar ik lees her en der dat stress wel een factor kan zijn.
We moesten trouwens wel lang wachten in de wachtruimte. Een andere neuroloog had zich verslapen zodat de mijne het extra druk had. Een neuroloog die zich verslaapt? Zou dat komen door het naastgelegen slaapcentrum ?
In ieder geval krijg ik voorlopig nog wel slaapverwekkende medijnen, in menigte :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten