"Geduld is een schone zaak en geeft het mensdom veel vermaak". Deze uitspraak kregen we vaak naar ons hoofd geslingerd door ons moeder. Maar ik vond geduld helemaal niet leuk. Als kind heb je nog niet veel geduld en dat wachten is maar irritant.
Nu moet ik weer geduld betrachten m.b.t. mijn herstel.
Bij de hematoloog
Een week geleden was ik bij de hematoloog en had ik nog een bloedcontrole.
Laatstgenoemde was goed en liet zien:
- Hb van 7
- Leuco's van 4
- Trombo's ca. 85
De hematoloog vertelde echter dat mijn maag en darmen meer dan gemiddeld tijd nodig hebben om te genezen: 4 tot 6 weken (normaal is 2 weken). Voordat ik voorzichtig een ochtendje kan werken, zal zeker nog twee maanden duren...
Mijn gewicht was toen nog dalende en werd 61,5 op onze weegschaal. Gelukkig kon ik dat weekend mijn bijvoeding wat opschroeven en blijft het nu al een week stabiel (62 of 61,5). Omhoog krijg ik het nog niet en dat is best een gebedspunt. Toch eet ik al wat warm eten erbij en 's ochtends pap, drink een energierijk drankje wat Dick en Riet mij laatst ook gaven.
Andere perikelen
Verder veel last van mijn armspieren (doen pijn, ik moet er een pijnstiller voor nemen om te kunnen slapen). Ze raken heel gauw overbelast.
Positief is dat ik al elke dag kort wandel of fiets, met mijn benen gaat het prima! Volgende week begin ik met Fysio en krijg dinsdag eerst een fietstest. Een week later begint dan de training van 2x per week een half uur.
Tijdens het gesprek met de hematoloog en daarna met een verpleegkundige kwam steeds weer de oproep: "geduld hebben", want het herstel gaat nu eenmaal niet snel.
Mijn eetlust is nog lang niet helemaal terug dus dat gewicht ook niet...
Ik weeg nu net zoveel als Rita, dat ik dat nog zou meemaken...
Bezoek kan ik al beter aan (half uur tot een uur), met name 's ochtends ben ik het fitst. Maar bel even van tevoren.
Dit was het even, ik maak het niet te lang nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten