De situatie is nu dat ik een niet eerder vertoond laag gewicht heb: 62,5 op onze weegschaal (maar die geeft ca. 3 kilo te weinig aan). Wanneer je bedenkt dat ik een jaar geleden op diezelfde weegschaal nog 76 kilo woog, besef je wat een aderlating dat is! Ik heb geen buikje en geen billen meer.
Het gewichtsverlies t.o.v. voor de stamceltransplantatie is kleiner: van 72 kilo naar 62,5 kilo.
Het herstel van mijn lichaam vreet letterlijk aan me. Met de diëtiste doen we verwoede pogingen om het gewicht in ieder geval niet verder te laten afnemen. De eerste week thuis lukte dat nog niet door de diarree, maar de tweede week, dankzij gebruik van anti-diarree pillen, al veel beter. Die eerste week was ik er nog zo slecht aan toe dat ik twijfelde of ik niet te vroeg was ontslagen (waarom ik zelf gebedeld had bij de dokter, dus voelde ik mijzelf ook wel schuldig). Ik ben ook nog weer twee keer kort opgenomen geweest: vanwege kaliumtekort (moest via infuus aangevuld worden) en vanwege bloedtransfusie en twijfel over mijn lage gewicht. Wat dat laatste betreft dreigde er weer Sondevoeding maar de diëtiste wilde het toch nog gewoon proberen via onderstaand eetschema:
- 's Ochtends neem ik volle yoghurt met extra schepjes Fantomal (energierijk poeder) toegevoegd, of sinds vanmorgen: havermoutse pap.
- Koffie, ook met Fantomal (niet lekker, maar ja)
- Flesje bijvoeding
- 's Middags drinkontbijt met Fantomal
- Liefst ook 's middags bijvoeding maar dat lukt vaak nog niet.
- Thee met Fantomal (wat eigenlijk niet met Fantomal?)
- 's Avonds beetje warm eten indien dat lukt, en volle yoghurt met extra schepjes Fantomal.
- Verder krijg ik kaliumtabletten en een foliumzuurtablet als aanvulling.
Vanochtend las ik grappig genoeg het volgende gedeelte uit Job 33:
19 Of de pijn op zijn ziekbed wijst hem terecht,
de nooit aflatende strijd in zijn lichaam,
20 waardoor hij geen voedsel verdraagt
en walgt van zijn lievelingsgerecht (Mijn reactie: de Bossche bol lust ik zelfs niet meer!).
21 Hij teert weg tot een schim van zichzelf,
en zijn botten, eerst onzichtbaar, steken uit.
22 Hij kruipt naar de afgrond,
nadert de herauten van de dood.
23 Maar als hij een pleitbezorger heeft,
een die zijn voorspraak is, één uit duizenden,
om van zijn onschuld te getuigen,
24 en als God hem welgezind is en zegt:
“Laat niet toe dat hij in de afgrond afdaalt,
ik heb een losgeld voor hem verkregen,”
25 dan krijgt hij weer vlees op zijn botten als vroeger
en keert hij terug naar de kracht van zijn jeugd.
(Mijn reactie: daar zien we naar uit!)
Zonder verder in te gaan op de bedoeling van deze tekst vond ik dit toch te treffend om jullie te onthouden.
As. vrijdag hebben we nog een controle van het bloed en een gesprek met de hematoloog en een verpleegkundige over het vervolg.
Hier nog een enkele foto van mij in het supersonische (vernieuwde) IC met een simpel waterijsje als troost:
Verbonden aan heel veel apparaten.
Het was een hele moeilijke tijd, een hel, maar anderzijds was ik in goede handen. Vele gedienstige geesten (engelen!) verzorgden mij en met de nodige chemicaliën kwam ik er weer bovenop. Geweldig was het dat een paar zusters van de D2 zomaar even langskwamen om te zien hoe het met me ging, wat een schatten!
In deze tijd heb ik alles moeten overgeven en heb me veel meer mijn hart op de tong gehad dan normaal voor mij is. Vlak voor deze periode had ik ook een bijzondere ervaring met God waarbij ik eindelijk mijn tranen kwijt kon, zonder schroom. Voor die tijd lukte me dit ook bij mensen vaak niet, zelfs niet bij Rita. Daarna wel, en zelfs ook naar het verplegend personeel en dat werkt bevrijdend om niets meer hoog te hoeven houden, geen maskers meer.
Tot slot: een bezoekje is nu wel weer mogelijk en leuk mits niet langer dan ca. een kwartiertje. Mijn weerstand is echter toch nog laag.
Heel veel dank voor de vele kaartjes, steunbetuigingen, gebeden.
Goed je weer te zien, Rob!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Richard en Tanja