ZeeRob

Ik heb nu een nieuw fenomeen bij mijn ziekte die ik maar shivers noem (oftewel: rillingen). Ik heb nu geregeld een soort opvliegers (met transpiratie) die beginnen met een rilling en overgaat in droefheid en/of wat paniek. Dan moet ik het wel uitroepen van ellende en verdriet  en huil ik als een zeehond (Rita noemt me al toepasselijk "zeerob" en moet ik diep ademhalen om tot rust te komen. Voor dit verschijnsel zijn we niet gewaarschuwd en we weten dus niet wat het is. Het lijkt dan of die PML erger wordt of opspeelt.
Je begrijpt dat je met zulke verschijnselen niet graag in publieke gelegenheden komt, dan gaan de mensen je maar raar aankijken, of zelfs 112 bellen enzo, dat moeten we niet hebben. Er gebeurt namelijk verder niets ergs, het is alleen een onbedwingbare hoop emotie die er even uit moet.
Vorige week was dit erg aan de gang en hebben we bezoek maar afgezegd. Ook ons geplande uitje met overnachtingen durfden we niet aan, heel jammer. Met de trein gaan wordt ook lastig, ik weet ook niet of de NS zeehonden toestaat in de trein...
Ondanks een shiver zijn we zondag toch nog naar de dienst gegaan, maar het was te lang voor me, dus ben ik eerder weggegaan. Maar ik was blij toch nog heel wat meegemaakt te hebben. En wat een hartelijke ontvangst van iedereen en in het bijzonder van de kleine Febe, geweldig, God zegene haar! Zij vormt zo al reden genoeg voor mij om toch even langs te komen....!
Het was erg fijn om in de dienst te zijn en ik had daar geen aanval meer maar wel veel tranen van verdriet maar ook vreugde. Dat laatste vanwege de mooie liederen, de teksten die mij raakten, en het feit dat mijn dochter prachtig meezong bij de begeleiding.
Een week eerder hadden we ook een mooi lied:
Daarom komt er nooit een eind aan mijn dankbaarheid.
Met de tekst: Als ik de hemel binnenga begin ik weer van voren af aan.
Ik zeg: deze tekst is gewoon geniaal! 
Zo krijg je een soort laudum perpetuüm, prachtig!

Afgelopen zondag zagen we Louis en Tamara en hun lieve dochters nog even.
Helaas had ik weer enkele shivers die ik met moeite kon onderdrukken. Daar had ik ook laat in de avond last van waardoor we wat onrustig gingen slapen.

Op maandag hebben we meerdere keren op het punt gestaan om naar de huisartsenpost te gaan vanwege mijn 'shivers'. Maar het ging toch nog net goed genoeg, dus ben ik nog gewoon thuis in de goede zorgen van Rita. Dit is allemaal erg pittig voor Rita die thuis  nog een andere patiënt onder haar hoede heeft. Wanneer het te gek wordt ga ik me toch maar melden bij de huisartsenpost. Gelukkig kunnen onze goede buren er wel mee omgaan en kunnen ze wel tegen een stootje en wat zeehondengehuil.

Een pluspunt is dat mijn mijn misselijkheid minder is geworden, het eten gaat al veel beter nu.

Aandachtspunt is wel drukte en hectiek, dat kan teveel worden, zoals ik recentelijk gemerkt heb. We moeten dit wel beter in de gaten houden want drukte verergert mijn klachten (huilbuien). Zo is het leven hier weer een lach en een traan. Maar als je niet goed kunt huilen mis je volgens de joden de helft en kun je ook minder goed lachen, zo moeten we het misschien maar bekijken!
Hartelijk dank voor jullie steun met de vele kaartjes, bemoedigingen, etc.
Praise be!