Bacterieel of viraal?

Na de laatste kuur kwam er al gauw een 'dip' aan. Nee, ik bedoel niet die van het weer buiten want die begon al veel eerder, ik bedoel een dip in mijn bloedwaarden.
Derhalve 3x per week bloedcontrole en zonodig bloedtransfusie.
Afgelopen woensdag bleek ik al een te lage waarde te hebben voor de bloedplaatjes. Op vrijdag kreeg ik die dan ook toegediend. Afgelopen vrijdag, inderdaad die dag dat in Nieuwegein de stroom uitviel...

Nu, het ziekenhuis was al direct overgegaan op hun nood-aggregaat en de patiënten hebben niet meer gemerkt dan even een dipje in de lichtsterkte van de lampen, zo snel werd er overgeschakeld.
Was mijn dip ook maar zo kort, dacht ik toen.
Op de Short-Stay stond een grote TV aan met continu de regionale zender op met nieuws over de stroomstoring. Er was natuurlijk maar mondjesmaat nieuws, dus werd de arme kijker gebombardeerd met een hoop non-informatie en speculatie.
Ondertussen bleek ook mijn Hb te laag, dus ook maar 2 zakjes rode bloedcellen à raison van 3 uur, en toen vond men de opbrengst van het eerste zakje bloedplaatjes toch wel laag, en kreeg ik er daar ook nog één van... Ja, je moet wel flexibel zijn in een ziekenhuis.
Onrustbarend was wel dat mijn temperatuur geleidelijk steeg naar bijna 38 graden.
Als je wat vaker in het ziekenhuis komt, stijgt de kans dat je mede patiënten weer tegenkomt, en dat is natuurlijk leuk. Zo kwam ik nu een jonge man tegen waarmee ik eerder, tijdens een kuur, een kamer deelde. Tijdens ons gesprek zei hij: "ja, je wilt hier geen dag te lang liggen."
Waarop ik zei: "en dat terwijl ze nog wel zo hun best voor ons doen... Wat een ondankbaar beroep eigenlijk dat verplegen, je slooft je uit voor de patiënt en ze willen allemaal maar steeds zo gauw mogelijk weg!"

De volgende dag was Rita's verjaardag die we beperkt vierden, alleen met de kinderen.
Maar ik voelde me ziek en deed na een paracetamol nog wel mee, en dacht dat het nog slechts om een verhoging ging. We hebben Rita even goed verwend vindt ze zelf maar dat betreft vast niet mijn laatste cadeau aan haar om ca. 19.00 uur: ze mocht me naar het ziekenhuis brengen...
Want toen ik mijn temperatuur toch maar eens mat, bleek deze 39,6 te zijn. Bellen naar ziekenhuis en zeggen dat ik vast hetzelfde verkoudheidsvirus heb opgelopen als Rita al eerder had. En dat ze toch niets tegen een virus konden doen. Of ik toch maar wilde komen om in ieder geval een goede diagnose te stellen.
Ik had mijn pyjama al aan en had geen zin om die weer uit te doen, dus jas over de kamerjas heen en broek over pyjamabroek naar het ziekenhuis, och hoe ouder hoe gekker.
Onze Harry ging ook gezellig mee en zo arriveerden we gedrieën op de spoedeisende hulp.

Daar bleek alleen een kinderkamer vrij te zijn en zo kwam ik op een zacht bed terecht met tegenover mij geruststellende walrussen en om mij heen nog meer opvrolijkende kinderlijke afbeeldingen en speelgoed.
De walrussen pastten goed bij mijn boek over de zeevaart (i.c. de walvisvaart) wat ik aan het lezen ben: Moby Dick!






Boven mij bluppende vissen die mij deden denken aan dat kinderliedje:
Who is the king of the jungle? (who, who)
Who is the king of the sea? (blub, blub)
Who is the king of the universe,
And who is the king of me?
I tell you: J-E-S-U-S
Yes
He is the King of me.
He is the King of the universe
The jungle and the sea

Kan het nog geruststellender?

Bij die spoedeisende hulp moet je wel even geduld hebben, wist ik al van de vorige keer.
Longfoto's, bloedafname, infuusnaald in op een wat onhandige plek, niet in midden van de arm maar wat opzij zodat bij beweging de toevoer makkelijk kon stagneren, etc.
Hoewel het probleem waarschijnlijk een virus betrof kon men niet uitsluiten dat er een bacterie in het spel was, en dus krijg je antibiotica (dat helpt niet tegen virussen, alleen bacteriën).
Gevolg: aan de 'dunne'.
Ik kwam op een zaal terecht omdat de twee-persoonskamers al vol waren. Vanwege mijn lage weerstand moest ik eigenlijk op een tweepersoons, die kunnen ze makkelijker in quarantaine houden.
Dit keer bij twee dames die ook in een chemokuurtraject zitten. Eentje zit al in een tweede behandeling van haar Hodgkin, het kwam terug na twee jaar... Ze heeft een man en nog een kindje van 3 en daarvoor wil ze knokken, dat is volgens haar haar kracht. Ja, zo kom je mensen tegen die er nog veel zwaarder in zitten dan jij en toch goede moed houden!

Zondag had ik nog erge last van de hoge koorts maar maandag zakte de koorts en kon de dokter me vertellen dat ze in een bloedkweek twee virussen hadden gevonden. Het RS-virus wat vooral bij kinderen voor komt (hoe toepasselijk, vandaar die kinderkamer), en een Para-Influenza virus (groep 3). Belangrijker was dat er gelukkig geen bacterie speelde!
Maar als antibiotica niet helpt tegen virussen en ik een leucocyten waarde van slechts 0,1 heb, hoe kan mijn lichaam dan toch herstellen? Volgens de dokter kan het lichaam virussen toch nog makkelijker aan en deze worden door het lichaam toch verwijderd, o.a. door een speciaal soort Leucocyten: de Lymfocyten. Maar daar heb ik er ook weinig van ?!? Kennelijk toch nog wel genoeg, maar helemaal duidelijk is me dat nog niet.

Op de laatste dag kwam er nog een vrouw op de zaal waarmee ik nog een praatje maakte. Had ook nog jonge kinderen. Ze had net een weekje 'ziekenhuisvrij' gehad na een maand opname, en moest nu ook weer een maandlang opgenomen worden. Onvoorstelbaar! Dit kwam door de behandeling van haar ziekte: acute leukemie. Ik had bewondering hoe ze zich daar volledig aan overgaf en dan niet passief gelaten, maar heel actief en positief.
Mijn achting daalde wat toen ze haar infuus begon op te tooien met gelukspoppetjes die ze gekregen had van een vriendin, een boeddha die ze van een andere vriendin had gekregen, zo in de trant van: laat alles maar komen waarvan mensen iets positiefs verwachten. Het maakt niet uit welke krachten er achter zitten. Daarbij realiseren mensen zich niet dat die krachten elkaar misschien wel kunnen tegenwerken? En al helemaal niet dat er ook duistere krachten zijn die ons willen misleiden van de Ene ware God vandaan...
De infuuspaal werd zo een soort bonte totempaal! Het was een kleurrijk gezicht, dat wel.
Het was echter niet de plaats, nog de tijd, om bij mijn afscheid daar met haar nog over in gesprek te gaan en heb haar bijzonder veel sterkte gewenst voor zo'n lange behandeling.
Het is dan wat dubbel om elkaar te wensen: hopelijk tot ziens! Want we willen allemaal zomin mogelijk in dat ziekenhuis zijn. Zodat één vrouw de concessie voorstelde: tot ziens tot op de dagbehandeling! Daar kon iedereen zich in vinden en zo kwam ik om ca. vier uur thuis om nog van de zon te genieten.
Heerlijk om weer thuis te zijn!

O ja, ik vergeet nog wat goed nieuws: uit de laatste bloedpeiling blijkt dat de waarden weer stijgen! Ik ben bezig om uit de 'dip' te komen! Nu het weer nog...
Dank U, Heer!