Dit is de dag...

De laatste tijd heb ik zitten broeden (zo tussen de bedrijven door) over de volgende tekst:

Psalm 118:24: "Dit is de dag die de Heer gemaakt heeft, laten wij juichen en ons verheugen." (NBV vertaling)
Dit zou ik het bijbels "Carpe diem!" (pluk de dag!) willen noemen. Dat is een oude romeinse spreuk afkomstig van dichter Horatio. Het accent ligt daar op het niet uitstellen tot morgen wat je vandaag al kunt doen. Later werd deze spreuk ook hedonistisch ingevuld: geniet zoveel mogelijk van de huidige dag.



Of je nou gelovig bent of niet, de meeste mensen kunnen zich vinden in het "Carpe diem", het is immers goed om zoveel mogelijk "uit de dag te halen", deze zoveel mogelijk te benutten? De kansen grijpen die zich aandienen op een dag, wie is daar tegen?

In de psalm wordt het benutten niet genoemd maar staat er alleen: laten wij juichen en ons daarover verheugen. Toch is het zo dat het besef dat God de dag gemaakt heeft, ons kan helpen om deze dan ook goed te gebruiken.
Wat is een beter begin van de dag dan de lofprijzing te doen uit dit psalmvers? Dat brengt alles in een juist perspectief, we worden boven onze zorgen uitgetild en bezien onze situatie meer vanuit Gods gezichtspunt. Wanneer God deze dag heeft gemaakt, dan is dit geen zinloze dag. Er is een goed (goddelijk) plan voor deze dag, wij mogen onze plaats innemen in dat plan.

Het is een veel bezongen tekst:
Dit is de dag die de Heer ons geeft
This Is The Day, Psalms - Prince William and Catherine Middleton Royal Wedding
In het hebreeuws
Grappige uitvoering Leger des Heils Emmen
Dit is de dag New Telugu christian songs
Notre Dame Choir: Haec dies (Jacquet of Mantua)

Wat heeft dit nu met Lymfomania te maken?
Meer dan je denkt. Op mijn mindere dagen heb ik nog niet zoveel moeite met het eerste gedeelte van de tekst: 'Dit is de dag die de Heer gemaakt heeft'. Het tweede deel wordt lastiger: ik sta niet te juichen wanneer ik mij zwak, ziek, en misselijk voel. Maar het zou natuurlijk erg onnatuurlijk zijn wanneer er geen verdriet en strijd zou mogen zijn. Er is immers voor alles een tijd, zegt Prediker, ook voor verdriet. Maar dat verdriet dat intens beleefd kan/mag/moet worden is niet zonder hoop, er is een ondertoon van vrede, God is er, en Hij draagt je er doorheen. Zonder hoop slaat verdriet makkelijk om in bitterheid. Het wonderlijke is dat bitterheid soms terecht lijkt wanneer je iemands verhaal hoort. Maar let maar eens op, er zijn altijd mensen die het nog slechter getroffen hebben, en die toch niet bitter worden. Ra-ra, hoe kan dat? Het hangt dus niet puur af van de omstandigheden waarin men zit!

Laatst hoorde ik een interview van Arie van der Veer met een koster die met een stand op de jaarlijkse kerkbeurs stond. Tijdens het gesprek bleek opeens dat de man kanker had en niet meer behandeld kan worden, terminaal is. Hij kreeg de vraag hoe hij het dan opbracht om nog naar zo'n beurs te gaan? Hij antwoordde dat hij niet weet hoe lang hij nog leeft, maar hij is dankbaar voor elke dag die hij nog krijgt. Soms voelt hij zich te ziek maar er zijn ook dagen dat hij zich goed genoeg voelt, en hij ervaart elke dag als een geschenk, en wil er nog zoveel mogelijk uithalen of voor anderen nog iets betekenen... Ik was zeer onder de indruk, dat iemand met zo'n vooruitzicht zich nog zo positief opstelt. Ik moet nog maar zien of ik dat zou kunnen...

Na mijn vorige behandeling dreigden de doktoren mij al een week eerder op te nemen voor de tweede ARA-C kuur. En dat terwijl men eerst had gezegd dat de hele planning op zou schuiven vanwege het trage herstel. Ik vroeg toen of er medische redenen waren dat ik al op 31 mei weer moest opdraven? Die waren er geheel niet, maar de meeste mensen zaten toch alleen maar te wachten op de volgende behandeling en deden toch niks in de tussentijd...
Dat vond ik toch wel de meest trieste reden ooit. Rita en ik wouden er juist even tussenuit zo gauw als dat kon! We stelden de behandeling dus uit tot 7 juni en zijn een lang weekend weggeweest naar Schoorl, en dat was goed, ook voor Rita. Even geen zorgen meer, even 'een andere plaat opzetten'. Heel goed om zo weer aan te sterken om zo een betere start te hebben bij de volgende behandeling! Ook de dagen tussen de behandelingen zijn ons immers gegeven!
Door mijn ziekte leef ik meer bij de dag. Ik kijk per dag vaak wat ik kan/zal doen, en beleef de dag bewuster. En ja, elke dag is een geschenk, elk met zijn mogelijkheden.

In Schoorl heb je heel veel wandelroutes en fietspaden en velen daarvan begonnen bij ons verblijf net buiten de deur met allemaal hun eigen kleurcode.
Er zijn helaas veel branden geweest in de duinen bij Schoorl, wel 95. Ze hebben daarom een zwarte paaltjesroute uitgezet die je langs al die verbrande gebieden leidt. Echt een route voor rustzoekers dus...:-)
Op één van onze wandelingen kwamen we deze verbrande boom tegen:

Als je goed kijkt, zie je dat de boom zich aan het vernieuwen is, er komen allemaal nieuwe jonge takken aan. Daar putte ik weer moed uit!

Op de voorgrond: slangenkruid

Mijn conditie viel me nog wel tegen, een wandeling van 9 km (volgens mij was-ie veel langer...) was echt het maximum voor mij. Vooral het stijgen viel me zwaar.

Een dagje fietsen leverde meer kilometers op maar ook hier liep ik aan tegen het moeilijke stijgen. Het was prachtig weer, hoewel wat fris.

Zondag deed zijn naam geen eer aan, geen zon te bekennen. Alhoewel... we waren in een kerkdienst waar een Oegandees kinderkoor optrad. Het koor is gevormd uit weeskinderen die opgevangen worden in een inmiddels tot kinderdorp uitgegroeid zendingswerk met scholen tot en met de middelbare. Fantastisch hoe deze getraumatiseerde kinderen toch nog opgroeien tot gezonde jongens en meisjes met allemaal hun eigen toekomstdroom. Het Namugongo children's choir. Dat was een zeer zonnig gezicht!
Eenmaal buiten was het echter regenachtig en daarom prima weer voor het stedelijk museum.
Maandagochtend het zeeaquarium bekeken in Bergen aan Zee, daar was het namelijk ook prima weer voor...
As the English would say,
Another rainy day.

Thuisgekomen was er nog steeds geen zon te bekennen. Er bleek wel een pakje te zijn gekomen dat was afgeleverd bij de buren (omdat we niet thuis waren).
Bij het openen van het pakje bleek daar de zon in te zitten...:

Nu werd het ons allemaal zonneklaar: het pakketje kwam van mijn lieve peettante Joike, en die woont in een zonnig land: Frankrijk. Daar moest natuurlijk de zon vandaan komen!
Dit kunstwerk is nu het zonnetje in huis!

As. donderdag is het weer zover, dan start de tweede ARA-C kuur.  Ik hoop "slechts" 5 dagen te hoeven blijven maar dat is nog niet zeker.
Ondertussen bedankt allemaal, voor diverse bezoekjes, bemoedigingen, en voorbeden,
we wensen jullie het allerbeste, met name een goede gezondheid.
God bless!