Ik ben weer thuis en herstellende van de ingrepen en andere ongemakken. We zijn God dankbaar dat de Leukaferese heeft kunnen plaatsvinden, vlot verliep, en succesvol was. We danken jullie voor de steunbetuigingen en gebeden.
De volgende etappe begint 7 juni, de tweede ARA-C kuur.
In detail:
Afgelopen woensdag naar het ziekenhuis geweest, voor de verandering, ik ben volgens mij een draaideurpatiënt!
Om 8.00 moesten we er al zijn, Rita bracht me. Eerst bloedprikken zodat de telling van de stamcellen kon plaatsvinden.
Daarna wachten (een hoofdactiviteit hier). Maar we zijn even wezen wandelen en hebben nog een lekkere kop chocolademelk genomen in het restaurant van het ziekenhuis. Dat mag ik nu weer allemaal nu mijn Leukocyten weer voldoende zijn.
Om 9:45 weer terug op de afdeling maar de uitslag kwam iets later: 10:30 uur. We hadden zelf weinig vertrouwen dat ik in zo'n korte tijd al voldoende stamcellen in het bloed zou hebben. Maar wie schetst onze verbazing dat het ruim voldoende bleek te zijn? Ook de Leukocyten waren omhoog geschoten naar 2,7. Kijk, daar kun je nou eens wat mee!
Een korte tijd later werd ik met bed en al verplaatst naar een aparte kamer om de lieslijn ingebracht te krijgen. Daar lagen al allerlei spullen klaar voor de operatie, heel motiverend om naar te kijken... Vooral die enorme katheter die in een ader ingebracht moest worden: ik wist niet dat ik zulke enorme aderen had...
E.e.a. ging gelukkig goed al was het soms wel gevoelig. Grappende doktoren die beweerden mijn bloedvat wat vergroot te hebben, wat opgerekt en zo. Hmm, het zal misschien niet eens ver bezijden de waarheid liggen...
Het resultaat was een indrukwekkende hoeveelheid lijnen die mij konden verbinden met het Leakafereseapparaat.
 |
| de monitor |
 |
| onder de monitor zie je een veelheid aan lijnen die in allerlei (ongetwijfeld goede) banen geleid worden |
Nu dat is me nog eens een apparaat. Klagen jullie wel eens over de trage opstart van een computer? Wanneer je dit apparaat hebt meegemaakt, ga je daar heel anders over denken. Dit apparaat doet allerlei checks bij het opstarten en begint vervaarlijk te loeien, allerlei futuristische geluiden daar doorheen, en het duurde me toch lang... Het leek wel de lancering van een raket. Zo eentje als laatst waarbij de lancering op het laatst afgebroken werd. Het enige wat hier ontbreekt is een count-down, maar voor de rest: ook nu eerst een valse start, op het laatste moment kapte hij ermee en kwam er een onzinnige melding dat de lijnen verstopt waren. Dat waren ze helemaal niet. De arme verpleegkundigen toch maar de lijnen vervangen, maar hielp natuurlijk niet. Is gewoon een 'vette bug'. Bellen met de leverancier die adviseerde om dan de cassette te vervangen. Maar voordat ze daar aan begonnen, kregen ze toch zelf een herstart voor elkaar en toen ging het snel. Om 16.00 uur was het al klaar (bij sommigen duurde het 10 uur...)! Al die tijd moest ik met name mijn rechterbeen (waar de lijn zat) stilhouden. Na een paar uur ga je dat gauw vergeten maar het ging allemaal nog net goed.
Voor de geïnteresseerden: de werking is gebaseerd op de middelpuntvliedende kracht. De bloedplaatjes zijn het lichtst in het bloed en de rode bloedcellen het zwaarst (of net andersom), de stamcellen zitten daar tussen in. Door het centrifugeren scheidt hij eerst de bloedplaatjes en de rode bloedcellen uit het bloed. Daarna houdt hij dan de rest over waarin de stamcellen zitten en daaruit 'vist' hij dan de stamcellen. Hoe dat vissen gaat, weet ik helaas niet.
Hoewel we op tijd waren om het resultaat aan het laboratorium te geven, liet de uitslag op zich wachten. Om 19:30 uur hebben de doktoren maar een berekening gemaakt en volgens die berekening had ik ruim voldoende stamcellen geleverd (10.000.000 dat is 5x meer dan nodig) dus durfde men mij wel naar huis te laten gaan. De lijn werd verwijderd zonder verdoving, dat was nog te verdragen. Na een half uur lang een drukzak op de wond gekregen te hebben van 2 kilo, is de wond weer helemaal dicht.
Na nog een half uur mocht ik dat bewijzen door als een giraf door de gang te lopen,
en dan maar hopen,
dat die wond niet gaat open...
Dat gaf slechts hilariteit, en geen ongewenste bloedstromen dus kon ik om 8:30 uur naar huis.
Vreemd genoeg had ik nog wel koorts (38,4) maar na overleg was dit toch nog acceptabel. Die koorts is ook inderdaad gaan zakken de volgende dag.
Wat er nou leuk was?
Ik leerde twee verpleegkundigen beter kennen omdat die tijdens de Leukaferese steeds in mijn buurt waren. Eentje haar man werkt ook in de zorg (ook verzekerd voor het pensioen bij PFZW) en die man wil graag minder werken vanaf 60 jaar en daarbij een deel van het Ouderdomspensioen opnemen. Het is hun door de werkgever afgeraden omdat dit erg onvoordelig zou zijn. Ook werd beweerd dat de procedure wel een half jaar zou duren... Hmm, dat zou ik moeten weten, deelopnamen OP, daar zijn we in de systemen dit jaar pas mee bezig, maar wordt dit al uitgevoerd 'met de hand'? Daar stond ik dus mooi met de mond vol tanden...
De andere verpleegkundige is vervend wielrijder en deed pas mee in de girotoer, en doet ook in veel andere toertochten mee. Hij legde me ook het vervolgtraject heel goed uit.
Maar voor de rest is die Leukaferese een saaie bedoening. Ik zou zeggen: doe het niet voor de lol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten