De derde R-CHOP kuur

Nu weer eens een bericht over het onderwerp waarover deze blog beweert te gaan: mijn lymfklierkanker. Ik kreeg al van een broer de opmerking dat de naam van deze blog de lading al lang niet meer dekt... Dus weg die Bossche Bollen en andere varia, en nu onvervalst ziekenhuisgeneuzel!

Vandaag was ik weer 5 uur in het ziekenhuis voor de derde en laatste R-CHOP kuur.
Toen Rita en ik aankwamen had ik nog alle keus voor mijn lig- of zitplaats. Je kunt kiezen voor een bed (daar zijn er twee van) of een comfortabele stoel (ook twee). Over het algemeen is een stoel meer geëigend voor kortere verblijven, dus koos ik een bed, hetzelfde bed als de vorige keer.
Daar lag ik prima, onder een foto van Marilyn Monroe:

Dat viel mij nu pas op, die foto (echt waar!), maar Rita was het de eerste keer al opgevallen... En zij verdacht mij ervan dat ik deze plek had verkozen vanwege deze foto, moet je nagaan! En dan zeggen ze vaak: 'what's on a man's mind'...  Je kan beter zeggen 'what's on a woman's mind'! Maar ik stop gauw voordat ik nu ruzie krijg...
Meteen keken we naar de andere foto's in de kamer: boven het andere bed hing een hele saaie foto van een weinig florissante tulp, en verder waren er ook geen boeiende foto's te bekennen. Och, dan lag ik zo slecht nog niet. En dat was Rita dan wel weer met mij eens...
Alhoewel, een trieste geschiedenis was dat met die Marilyn Monroe. Dat krijg je wanneer je lichaam geëxploiteerd wordt en men verder weinig in je ziet. Ze eindigde met zelfmoord.
Als ik haar nu bekijk dan lijkt ze me eigenlijk best mollig, om niet te zeggen: dik. Tegenwoordig zou geen modeblad haar portretteren, denk ik. Tegenwoordig voldoe je alleen als je anorexia hebt en kunstmatig vergrote of anderszins 'gepimpte' borsten. Dan was het in de sixties voor de modellen toch nog beter dan nu.
Sorry, ik merk dat ik weer afdwaal, bij je leest blijven, schoenmaker, alsof ik iets afweet van modellen. Alsof ik, nu ik kanker heb, opeens overal een mening over moet hebben, en wat nog erger is: jullie ermee vermoeien...

De ontvangst op de short-stay was dit keer een beetje koel. Niks welkomstdrankje, of gezellig praatje, meteen ter zake. Dat kan zijn omdat we wat te laat waren of omdat ze een drukke dag voor de boeg hadden, ik heb het maar niet gevraagd.

Ik kreeg meteen een infuus waarlangs ook bloed werd afgetapt voor een bloedtest. Daarna zoutoplossing via infuus en daarna rituximap (die wordt het eerste uur langzaam gegeven en daarna, wanneer er geen allergische reactie optreedt, in normaal tempo) gedurende anderhalf uur.

Vervolgens wordt dan eerst weer zoutoplossing toegevoegd om het infuus schoon te maken van resten van het medicijn. Toen kreeg ik verdovende middelen als voorbereiding op de rest, dan weer even zoutoplossing, dan de 3 chemokuurzakjes met daartussen ook weer steeds de zoutoplossing.
Als je dan bedenkt dat zo'n infuus bij elke start en einde van een onderdeel gaat piepen volgens één zelfde pieptoon, en daartussen ook wel geregeld wanneer er een luchtbel in de weg zit of wanneer je te hard met je infuus naar de WC crosst, dan begrijp je dat er met vier van die dingen op één kamer er heel wat gepiep om je heen is.
Nu vind ik dat niet zo erg, je kunt zo'n ding zelf met één druk op de knop het zwijgen opleggen, dat is zo gepiept dus. Maar één mevrouw kon er maar niet over uit 'steeds dat gepiep'. Nu piepen patiënten wel vaker over onbenulligheden maar wat wil ze dan? Dat we allemaal onze eigen ringtone krijgen, zelf te kiezen of te downloaden? Dat zou me een kermis worden!


De bloedtest had de volgende uitslag:

• Het Hb is gelukkig weer omhoog gegaan: 7,6 (was 6,5)
• Helaas is het niveau van de witte bloedlichaampjes weer omlaag gegaan: 1,3 (was 2,0)
• Dat van de bloedplaatjes helaas ook maar is nog geen probleem: 191 (was 225)

Lever- en nierfunctie zijn niet getest.

Vanwege de geringe hoeveelheid witte bloedlichaampjes ben ik erg vatbaar. Om het niveau te verhogen krijg ik een groeistumulator via een enkele injectie, een dag na de chemokuur. Volgende week donderdag wordt getest of dit effect heeft gehad. Dit middel heeft pas na enkele dagen effect.
Op dit moment (vrijdag, thuis) ben ik ook al ruim een week erg verkouden en voel ik mij wat minder mede door de chemokuur. De misselijkheid is ook weer aanwezig maar nog wel te dragen.
Nog geen koorts, hopelijk komt die ook niet want dan moet ik het ziekenhuis bellen, al heb ik geen idee wat ze dan gaan doen. Een gebedspunt dus.

Vooruitblik
Op 26 april heb ik een gesprek met de oncoloog over hoe het vervolg er precies uitziet. Daar heb ik nog wel wat vragen over. Duidelijk is wel dat ik 3 mei opgenomen wordt voor de eerste ARA-c kuur waarbij ik minstens 4 dagen in het ziekenhuis zal moeten blijven.