zwak, ziek, en misselijk

Tegen de verwachting in viel de derde chemokuur mij zwaarder dan de vorige. Een grieperig gevoel (althans in mijn hoofd) deed mij geregeld naar de thermometer grijpen, maar gelukkig is er geen verhoging, laat staan koorts.
Minder energie waardoor je niet veel presteert op een dag. Eigenlijk zou ik pianospelen in de Bilt, maar ik heb het helaas af moeten zeggen, en ben maar thuis gebleven, het werd een hangdag.



Ik ben ook veel misselijker. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Dan moet ik denken aan de koffie die ik gekregen heb tijdens m'n chemokuur, die gaf zo'n vieze nasmaak dat ik er nu nog geregeld aan moet denken. Ik ben dus weer helemaal van de koffie af. Wat dan wel? Gelukkig bestaat er ook chocolademelk! En natuurlijk jasmijnthee.
Cake of gebak lust ik nauwelijks en tot overmaat van ramp lust ik zelfs geen Bossche Bol...!
's Ochtends nemen we havermoutpap (voor mij met suiker), dat blijft gelukkig goed eetbaar. Boterhammen lust ik ook al nauwelijks, of er moet iets op zitten als avocado, vis uit blik (haringen in tomatensaus). Liever eet ik matzes of crackers.
Cashewnotenpasta, (room)kaas en appelstroop is dan nog eetbaar. Aardbeien ook, net zoals de meeste vruchten, mits ze zoet zijn.
Melk vervangen we door karnemelk (met suiker), of nog beter: chocomel, en zo hebben we een soort van lunch.
Tussendoor een peer of een appel. Ik at nooit peren, nu des te meer.Warm eten: liever geen kruiden bij vlees of vis, alleen wat zout en soms peper.

Door die moeilijke smaak is het gevaar dat je te weinig binnenkrijgt.
Gelukkig krijg ik bijvoeding (ik voel me net een baby!) in de vorm van vloeibaar eten in van die flesjes. Die krijg ik trouwens via Medizorg, die club waar Jan ook bij werkt. Die hebben veel smaakjes en je mag dan uitproberen via een kennismakingspakket welke je naar binnen krijgt. Voor mij bleven er twee over: abrikozensmaak en compact vanille. Die compacte levert dezelfde energie maar heeft als voordeel dat je die sneller naar binnenkrijgt.

Maandag moest en zou niet weer een hangdag worden. De ellende moet gecompenseerd worden, misselijk of niet, tegen alle ellendigheid in. 's Middags zou de boerderij Nieuw Slagmaat weer open zijn, én... er zouden al asperges kunnen zijn!

Het weer was koud maar zonnig, dus op de fiets erheen, Rita wou ook mee en bedacht dat we ook wel bij Fort Vechten konden kijken en bij Restaurant Vroeg (wat een naam! Zijn ze soms vroeg open? Of moet je er als de kippen bij zijn voordat alles op is?).

Bij de boer waren geen asperges... Ze waren er wel geweest, afgelopen vrijdag, maar ze waren al weer op. Herkansing: as vrijdag. Appels en peren zijn er altijd (1 euro per kilo, meerdere soorten).

Bij Fort Vechten kun je best aardig wandelen. Het totale oppervlak is niet groot maar de paden lijken wel een soort Madurodam zodat je er makkelijk een uur kunt wandelen.

Paradijselijk en ook nog een (Jakobs?)ladder... Toch maar niet beklommen, het is mijn tijd nog niet...

Overal nieuw leven, en dat geeft hoop (of was het andersom?)

Daarna thee gedronken bij Vroeg, die inderdaad vroeg open blijkt te zijn: 7.00 uur al! Ze hebben daar allerlei zelfgemaakte producten die je kunt proberen bij de thee/koffie. We probeerden samen één reusachtige brownie. Heel lekker maar we kregen hem niet op, te groot en machtig.
Toen naar huis en daar nog in de tuin nagenieten, ik voelde me al veel beter!

I Trammelanti dei Giganti.
Afgelopen woensdagavond kreeg ik rillingen en voelde me koortsig. Bij meting bleek ik 38,5 graden te hebben, grensgeval. Gebeld naar het ziekenhuis en 'of ik toch maar wou komen want met mijn lage weerstand...'. Dus 's avonds om 21.00 uur naar de eerste hulp. Aldaar op een vrij harde brits de nodige bloedprikjes + 3 mislukte pogingen tot infuus inbrengen ondergaan, de vierde lukte pas. En veel wachten, wachten, en nog eens wachten... Pas om 1.00 uur kwam ik in een normaal bed (wat een verschil!) en kon Rita eindelijk naar huis. Die had geen geluk, want thuisgekomen bleek ze geen sleutel te hebben. Ineke die eerst nog bij ons thuis was, was inmiddels opgehaald door Timo, dus die kon ook niet open doen. Half twee is ook niet echt een tijdstip dat je even bij de buren gaat aanbellen. Dus zij naar Timo en Ineke om daar een sleutel te halen. Van de schrik maar even thee drinken aldaar op een recordtijdstip van half twee in de nacht.
Inmiddels kwam ik op een spoedopnamekamer van de longafdeling terecht want reken maar niet dat Hematologie ooit kamers zomaar vrij heeft. Aldaar aan de antibiotica in de hoop dat er met dat kanon een vervelende mug doodgeschoten zou worden. 's Ochtends kwam er een dokter langs die rechtstreeks uit de serie 'Touched by an angel' is komen lopen, ik zag nog net geen hemelse glans achter haar vriendelijke gezicht, maar het scheelde niet veel... Zij legde uit dat het afgenomen bloed op kweek was gezet om te kijken of er een bacterie speelde of een virus. In het laatste geval zou antibiotica geen zin hebben. Het was dus nog niet zeker hoe lang e.e.a. zou duren.
Overigens is er aan vriendelijke gezichten geen gebrek hier, dat geldt niet eens alleen voor het verplegend personeel maar ook voor veel ander personeel.
Spreuken 16:24 zegt niet voor niets: "Vriendelijke woorden zijn als honigzeem, zoet voor de ziel en medicijn voor het gebeente". Daar valt beenmerg vast ook onder.
En ook: Een vrolijk hart bevordert de genezing. (Spr.17:22)
Gedurende dezelfde ochtend werd ik verhuisd van de spoedopnamekamer naar een gewone vierpersoonskamer kamer.
's Middags weer verhuisd naar Oncologie die op dezelfde gang zit als Hematologie (waar ik eigenlijk hoorde) zodat het acceptabel was dat ik daar zou kunnen blijven. Dat bleek een eenpersoonskamer te zijn, hoe riant! Het infuus had zo'n lang snoer dat ik de hele kamer kon bereiken zonder te hoeven afkoppelen. Er was een tafel met twee goede stoelen waar je kunt eten of lezen of kruiswoordpuzzels (zucht..., daar kan ik nog wel iets over schrijven maar dan wordt dit bericht veel te lang) maken.

Het uitzicht vanuit mijn kamer. Daar kan nog iets aan verbeterd worden... Maar je kunt het ook nog veel slechter treffen!

Vrijdag was de koorts al gedaald maar kreeg ik nog te horen van de dienstdoende dokter dat ik minstens tot maandag zou moeten blijven (voor de zekerheid) maar diezelfde middag kwam hij daarop terug (hij had me vast zien fietsen op de hometrainer...) en zou ik waarschijnlijk zaterdagochtend naar huis mogen. Dat hing af van de bloeduitslag van de bloedafname van zaterdagochtend.
Ondertussen was mijn smaak nog steeds in de war. Ik heb nog geen koffie gedronken en de thee in het ziekenhuis lustte ik ook niet. Ik ben ook spontaan vegetariër geworden! De lucht van vlees en jus alleen al... Soep at ik ook niet van harte maar vooruit maar. Gelukkig is er veel keus bij het eten, het lijkt hier wel een hotel! Rita heeft cacao, jasmijnthee, en vruchten meegenomen en Timo en Ineke ook veel vruchten (o.a. aardbeien voor in de yoghurt van het ziekenhuis), geweldig!

Zaterdag bleek mijn bloed in orde (Leucocyten weer op 1,7). We zijn heel dankbaar dat dit weer in korte tijd goed gekomen is. Op weg naar huis kwamen we Evert, Ans, en Rie nog tegen in het ziekenhuis. Bart ligt in het ziekenhuis met een gebroken ruggewervel, en dat naast alle andere gezondheidsproblemen van hem... Hier willen we jullie ook vragen om voor te bidden.

Tot slot
We danken jullie die met ons meegeleefd hebben de afgelopen tijd, de contacten, de kaartjes, de gebeden, alles werkt mede ten goede. Bijzonder was nog het bezoek van John en Connie die in ons leven al veel betekend hebben. Heerlijk ook te merken op hoeveel dingen we op één lijn zitten, ze zijn een grote steun en klankbord voor ons.