Afgelopen vrijdag werd ik bij de vervangende oncologe ontboden om 11.15. De afspraak liep niet eens uit!
Een gesprek waarvan ik vantevoren te horen kreeg dat dit niet uitgesteld moch worden. Achteraf heb ik geen idee waarom dit zo belangrijk was, het was meer een gesprek over hoe ik het tot nu toe beleefd had, dan dat ik belangrijke dingen te horen kreeg. Dat heb ik haar verteld maar ik kwam toch nog wat interessante dingen te weten:
- mijn beenmerg is weliswaar aangetast maar slechts voor een klein deel: 5%
- daardoor verwachten ze dat dit rond 1 mei helemaal schoon zal zijn en er dan goede stamcellen afgenomen kunnen worden die later weer toegediend kunnen worden bij de beenmerg transplantatie. Een beenmergpunctie (auw!) rond 1 mei moet dat uitwijzen.
- de huidige chemokuren bestaan eigenlijk uit 2 weken van grote werkzaamheid en 1 week om weer te herstellen voordat de volgende begint.
Heb maar gevraagd aan mijn bloedprikkertje of ze dit nou de hele dag doet? Nou, dat is te zeggen, in die kamertjes prikken ze een gedeelte van de dag en de rest van de tijd rijden ze met bloedprikkarren rond om weliswaar hetzelfde te doen, maar dan op allerlei andere afdelingen van het ziekenhuis. Ze vond het leuk werk omdat geen mens hetzelfde is... Gelukkig maar dat er mensen zijn die dat zo beleven. Want hoeveel verschil beleef je nou bij allerlei mensen tijdens zo'n kortstondige handeling?
Misschien is het wel heel leuk om aan iedereen de geboortedatum te vragen. Op die manier komen ze ieders leeftijd te weten terwijl dit dan niet onbeleefd is...
Daarna liep ik naar de parkeergarage en hoorde vaag iemand mijn naam roepen. Bij een tweede keer (nee, er was geen derde keer nodig...) drong het pas tot me door en zag ik tot mijn verbazing Bas op me afkomen! Even later zag ik Aly ook en zij waren ook net klaar met een bezoek aan het ziekenhuis vanwege haar voet. Het ziekenhuisrestaurant lokte en we gingen spontaan even een bakkie doen, heel leuk. Even later zagen we Evert die Bart in een rolstoel richting de poliklinieken duwde maar ze waren veel te vroeg en kwamen ook bij ons zitten. Dat was werkelijk een zeer vrolijke 'vergadering van gelovigen' dat omstanders er van opkeken!
Toen het tijd werd voor Bart en Evert, ging ieder zijns weegs.
's Middags kwamen Adri en Marjolijn ons opfleuren o.a. middels een pot viooltjes voor buiten. Daar bloeit nog heel weinig, dus dat kwam goed uit.
Bloed uitslag
Aan het eind van de middag zagen we onze Louis nog en werden we gebeld met de uitslag:
Het nivo van de kwaal is flink gedaald onder de verwachte 250 naar 190. Er zijn dus al veel verkeerde cellen opgeruimd.
Het nivo van de bloedplaatjes (trombocyten) was verdubbeld: 211
Het Hb was ook weer gestegen, nu stond deze op 6,4.
De weerstand, witte bloedlichaampjes (Leucocyten) zijn helaas nog steeds laag: 0,5. De verwachting is echter dat dit in de laatste (herstel)week wel weer zal stijgen.
Heb ook nog gevraagd of het wel verantwoord is om naar een kerkdienst te gaan vanwege mijn lage weerstand. Dat kon volgens haar prima mits je maar afstand neemt van hoestende, of anderszins met een besmettelijke ziekte behepte mensen.
Afstand
Als jullie het niet erg vinden geef ik maar even geen hand en geen hug en zeker geen zoen en bewaar ik gepaste afstand. Maar die afstand is puur fysiek hoor, in mijn innerlijk ervaar ik jullie heel dichtbij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten