De eerste week van R-CHOP-2

Deze tweede chemokuur R-CHOP (R staat voor Rituximap, een duur medicijn: 1 zakje kost 1000 euro) lijkt nog beter te dragen dan de eerste. De misselijkheid en smaakverandering zijn niet minder, maar ik ben wel minder moe.


Afgelopen vrijdag viel mijn haar al zo erg uit dat het tijd werd om het eraf te scheren. Gelukkig was Ineke bereid dat te doen met een professionele tondeuse.
Het is wennen, maar meer voor ons dan voor onze omgeving. Hoewel: Noémi en Joëlle vonden het eerst wel een beetje eng, maar dat ging ook snel over.
Met dit mooie weer heb ik natuurlijk meteen mijn witte hoofdhuid verbrand. Toch maar een pet op tegen de zon.

Zaterdag kwam René met zoon Joshua uit Duitsland langs, heel erg leuk. Joshua zit op voetbal en bleek al heel 'voetig' te zijn met de bal, dat belooft wat!
Ze hebben nog steeds een nazaat van ons (wijlen) konijn Floortje. Hun konijn heet Flappie en gelukkig leven we niet in het jaar 1968 en dus leeft hij nog:

Foto genomen in oktober 2010 toen we bij hen waren

's Middags kwam onze Harry langs met Jasmijnthee. 's Avonds gekeken naar de eerste aflevering van een oer britse serie: "Jeeves", die we van Jaap en Lettie kregen. Met een nog zeer jonge Hugh Laurie en Stephen Fry, geweldig grappige serie!


Tijdens onze geestelijke omzwervingen 5-6 jaar geleden, zijn we opgevangen door diverse kerkelijke gemeenten. Daaronder was ook de V.E.G. De Bilt waar we al wat mensen kenden van een nog verder verleden. Doordat we daar ca. 1 jaar gebleven zijn, hebben we daar nog meer mensen leren kennen die ons dierbaar gebleven zijn. Vandaar dat we daar graag af en toe komen om te horen hoe het met iedereen gaat. Daar komt bij dat deze gemeente werkt met gastpianisten waarvan ik er eentje ben. Last but not least: ze hebben een mooie Yamaha vleugel! Afgelopen zondag hadden ze al een gitarist (Arie) geregeld voor het geval ik niet zou kunnen komen. Na enig wikken en wegen zijn we toch gegaan en het was erg fijn om daar te zijn. Er is ook nog voor ons gebeden, heel bijzonder.

Zondagmiddag was er het feestje van kleindochter Noa waar we even zijn geweest. Wat een feest hadden haar ouders er van gemaakt! Alleen was ze zelf niet in optimale vorm (tandjes?) maar de cadeaus werden nog wel gewaardeerd, vooral het papier wat er omheen zat. Dat kun je zo lekker scheuren... De traditionele één-jaars-taart ontbrak natuurlijk ook niet! Dat riep meteen herinneringen op:

Zo moeder....

... zo dochter!

Dankzij de prednisontabletten die ook een opwekkend effect hebben, leek het maandag wel of ik alles aankon. We hebben planten gekocht en in de tuin geplant.

De volgende dag hoefde ik geen prednison meer te slikken, met als onmiddellijk gevolg dat ik wat meer moe was. Schoonzus Siny en zwager Harry kwamen langs, heel gezellig. Dat was bijzonder want Siny die reuma heeft, kan niet zelf bij ons komen en heeft dus iemand nodig om haar bij ons te brengen.

Woensdag beloofde de laatste echt mooie dag te worden van de week dus er nog even op uit. We moesten echter wachten totdat de onderhoudsmonteur voor de verwarmingsketel geweest was voor een controlebeurt. Een vreemde snoeshaan die meende te weten dat ik componeerde en dat Bach de helft van zijn muziek ook maar gegapt had. Hij nam rustig de tijd en dat terwijl hij achter liep op zijn schema. Uiteindelijk wist ik het gesprek om te buigen naar de ketel d.m.v. de vraag wat hij voor muziek had gemaakt bij onze ketel? Hij had geen muziek gemaakt, beweerde hij, terwijl ik toch allerlei klanken vanuit het stookhok had horen komen. Na mij de conditie van de ketel uitgelegd te hebben, vertrok hij eindelijk. Toen zijn we gauw vertrokken naar de omgeving van Langbroek en hebben daar een stuk van een klompenpad gelopen.

Hoe warm het was en hoe nat.

Het was er erg mooi met al een enkele bloesem:

En er waren zelfs al vlinders:

dit is een "gehakkelde aurelia"

Onderweg zagen we nog een grijze slang (ringslang?).
In mijn enthousiasme ging ik iets te ver achter hem aan...                                                            Meestal spring ik niet in zeven sloten tegelijk, maar om dit mee te maken voldoet één sloot ook al ruimschoots.
We waren al halverwege, dus teruggaan had geen zin. Aan het eind hebben we 'De Pleisterplaats' bezocht, een boeren uitspanning.
Stinkend naar de sloot vroeg ik de boerin of ik ergens mijn handen kon wassen. Dat kon in het kot waar je ook je behoefte kunt doen, daar was zelfs een stuk 'sunlight'zeep, hoe jaren '50!
Daarna hun heerlijke 'ijs met sap' gesmaakt met daar doorheen een onvervalst slootwater aroma (afkomstig van mijn broek hoor, niet van haar ijs), waarop de boerin ons nog de wijsheid meegaf dat wanneer je je handen wast, het is alsof je je helemaal gewassen hebt! Kennelijk was ze erg verkouden en rook ze mijn broek op dat moment niet...

De Pleisterplaats, een boerenterras met allerlei potten en zitjes, heerlijke plek om bij te komen.